“เราสองคน…กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมครับ”
เธอไม่รู้เลยว่าคำพูดพวกนั้นเขาพูดมันจริงๆ หรือแค่คำลวงหลอกที่เอาไว้ใช้กับเธอเหมือนทุกครั้ง มันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกใจสั่นเหมือนทุกครั้ง ตรงกันข้าม…เธอรู้สึกสับสน
ความเงียบปกคลุมนานสองนาน มีเพียงสายตาสองคู่ที่สบตากันแทนคำพูด อีกคน ‘คาดหวัง’ ส่วนอีกคน ‘ไม่หวังอะไร’
นาเนียร์พร้อมไปเสมอ ตอนนี้เธอไม่ได้คาดหวังอะไรจากคิรันเลยสักนิด แม้ใจยังรักและยังรู้สึก แต่ความเข้มแข็งเป็นแรงผลักดันให้เธอก้าวออกไปจากอะไรก็ตามที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวด
“หนูเหนื่อยแล้ว”
“…”
“หนูไม่อยากกลับไป ไม่อยากกลับไปอยู่ในจุดที่ตั้งคำถามกับตัวเองซ้ำๆ หรือระแวงพี่ หนูพอแล้ว” เธอยังคงยืนยันคำตอบเดิมไม่เปลี่ยนแปลง สายตาจ้องมองเขาอย่างแน่วแน่บอกถึงว่าครั้งนี้เธอ ‘เอาจริง’
“พี่จะไม่ทำให้หนูระแวง จะทำทุกอย่างให้มันชัดเจน”
“ถามตรงๆ นะคะ พี่คิรันทำแบบนี้ไปทำไม”
“พี่…”
ผิดไหม…เธอบอกว่
