เธออ่านข้อความของตัวเองที่ขึ้นว่า ‘อ่านแล้ว’ ซ้ำๆ เขาอ่านแล้วประมาณห้านาทีได้แต่ไม่ตอบกลับ เธอเม้มปากเป็นเส้นตรงพร้อมกับครุ่นคิดว่าจะเอาอย่างไรดี
คิรัน : นอนหรือยัง
คิรัน : พี่เจ็บแผลมากเลย
คิรัน : หนูไม่มาดูพี่หน่อยเหรอครับ
วนอ่านซ้ำๆ ข้อความเหล่าที่เขาส่งมา อ่านแวบแรกก็รู้แล้วว่าเขาน้อยใจที่เธอไม่ไปหาทั้งที่ตัวเองบาดเจ็บขนาดนั้น
ใจร้ายไปไหมนาเนียร์
มือเล็กหยิบโทรศัพท์ที่หน้าจอแตกขึ้นมาแล้วโทรหาเกรซเพื่อขอคำปรึกษา รอสายไม่นานอีกคนก็รับ
(ว่าไงจ๊ะ)
“ฉันมีอะไรอยากปรึกษาแกหน่อย”
(ว่ามาสิ)
เธอเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เกรซฟัง นาทีที่เกรซรู้ว่าเธอโดนลักพาตัวตกใจร้องดังลั่นจนแสบแก้วหู เธอเล่าทุกช็อตอย่างไม่พลาดแม้แต่นิดเดียว รวมถึงเรื่องที่คิรันโดนยิงเพราะไปช่วยเธอ และเธอก็ไม่ได้ไปดูแลอาการเขาเพียงเพราะรู้จากคุณลุงคิระแล้ว
“แกว่าใจร้ายไปไหม”
(นิดนึง) เกรซตอบอย่างตรงไปตรง
