หลายวันต่อมา
ทั้งวันนาเนียร์ใช้เวลากับตัวเองภายในเพนท์เฮาส์หรูอย่างเบื่อหน่าย ครั้นจะออกไปไหนก็ขี้เกียจ ได้แต่โทรคุยเล่นกับเกรซ หลังจากวางสายเสร็จกลับมาเหงาเหมือนเดิม
ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามกว่า คิรันออกไปข้างนอกตั้งแต่เที่ยง ซึ่งเธอไม่ได้ถามว่าไปไหนเพราะไม่อยากยุ่ง บาดแผลที่เหยียบเศษแก้วดีขึ้น เริ่มเดินเหินสะดวก ส่วนตรงมือที่ถูกคิรันปัดแก้วกาแฟร้อนๆ มาโดนมือก็หายดีแล้ว เหลือก็แต่…ความสับสนในใจที่ยังไม่หายไปไหน
หลังๆ มานี้คิรันทำตัวแปลกๆ กับเธออยู่บ่อยมากจนแอบระแวงไม่ได้ ยิ่งเขาทำดีด้วยมากเท่าไร ยิ่งอันตรายมากเท่านั้น…
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูฉุดดึงคนในภวังค์ความคิดให้หันไปมอง คิรันเดินเข้ามาพร้อมกับของมากมายเต็มมือ นาเนียร์จึงเดินเข้าไปช่วยถืออย่างไม่ต้องให้ใครคอย
“หนูช่วยค่ะ”
“ของฝากจากอิตาลี” เขาเพียงแค่ยื่นในส่วนของนาเนียร์ที่พ่อแม่ฝากมาให้ไป
“คุณลุงกับคุณป้ากลับมาแล้วเหรอคะ”
“อืม ถ
