เช้าวันต่อมาร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่นอนกอดกันกลมอยู่บนโซฟา ร่างกายที่นอนเบียดเสียดทำให้สัมผัสไอร้อนจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี จนฮันนี่ต้องรีบลืมตาขึ้นมามอง
“ทำไมตัวร้อนแบบนี้วะ” เสียงพึมพำของฮันนี่ดังขึ้น หลังมือยกขึ้นวัดอุณหภูมิร่างกายของคนตัวโตที่ยังหลับตาสนิท และนอนนิ่งแทบไม่ขยับ บวกกับใบหน้าซีดเผือดของเขาทำให้ฮันนี่เป็นกังวลใจ
“หวังว่าคงไม่ช็อกตายไปแล้วนะ”
“ยังไม่ตาย ลุกออกไปก่อน” น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยบอกกับคนตัวเล็กที่กำลังนอนทับเขาอยู่
“นี่นายได้ฉันแล้ว ไล่งั้นเหรอ” ใบหน้ากรุ่นโกรธแสดงออกมาชัดเจน เพียงแค่ได้ยินประโยคคำพูดของชายหนุ่ม
“เดี๋ยวติดไข้” มือหนายกนิ้วขึ้นดีดหน้าผากคนตัวเล็กที่กำลังคิดไปเอง เหมือนกำลังลงโทษเธอกลาย ๆ
“ไปก็ได้ ถ้าจะตายออกไปข้างนอกนะ อย่ามาตายที่ห้องฉัน” ร่างบางยันตัวลุกจากโซฟา ยันตัวลงจากโซฟาด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์
“เธออยากเป็นหม้ายงั้นเหรอ” วายุปรือตาแด
