@ สามเดือนผ่านไป
ภายในคอนโดที่มืดสนิทและเงียบสงัดมีเพียงแค่แสงของดวงจันทร์สอดส่องเข้ามาภายในคอนโดพอให้เห็นแสงสว่างในห้องแบบสลัว ๆ
“ฮันนี่กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ” คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปม เสียงทุ้มต่ำของวายุพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เนื่องจากก่อนที่เขาจะกลับมาที่คอนโดเขาได้โทรหาฮันนี่ก่อนแล้วและเธอก็บอกว่าอยู่คอนโด
มือหนาเปิดไฟในห้องให้สว่างโร่เผลอให้เห็นคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟา สร้างความตกใจให้วายุไม่น้อย
“ฮันนี่ ทำไมไม่เปิดไฟละ”
“ฮันนี่รอยุอยู่” น้ำเสียงเย็นยะเยือกที่พูดออกมาของฮันนี่สร้างความแปลกใจให้กับวายุไม่น้อย จู่ ๆ เขารู้สึกกลัวน้ำเสียงนี้ขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ
“วันนี้เราไปหาอะไรทานข้างนอกดีมั้ย” วายุเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ ฮันนี่พร้อมกับเอ่ยชวนเธอไปทานข้าวเผื่อว่าฮันนี่จะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
“ยุไปทำอะไรผิดมา”
“ทำอะไรครับ” วายุขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันอีกครั้ง งุนงงกับประโยคคำถามของฮันนี่ท
