คลั่งไคล้พ่อสามี

เริ่มต้นล่อเหยื่อ

เวลาสองทุ่มหากอยู่ที่กรุงเทพฯ คงยังคึกคักผู้คนขวักไขว่พลุ่งพล่าน รถราแล่นวุ่นวายบนท้องถนน ร้านรวงร้านค้าเปิดทำการสว่างไสว ทว่าสองทุ่มในต่างจังหวัดกลับเงียบสงบไม่มีเสียงรถวิ่งสักคัน ยิ่งบ้านที่อยู่เกือบท้ายหมู่บ้านแบบนี้ยิ่งเงียบเข้าไปใหญ่ มีเพียงเสียงร้องของจิ้งหรีดเรไรเท่านั้น ที่ดังแทนเสียงรถหรือเสียงผู้คน

แก้มใสเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเอง ออกมายืนรับลมบริเวณระเบียงหน้าบ้าน สายลมพัดผ่านแผ่วเบาพาไม่ให้อากาศร้อนเกินไป หรืออาจจะเป็นเพราะนี่คือช่วงฤดูหนาวที่มาไวไปไวจนแทบไม่ได้สัมผัส หากเป็นในเมืองหลวงคงไม่ได้สัมผัสความเย็นสบายแบบนี้แน่ แต่นี่คือต่างจังหวัดจึงพอได้รับความหนาวบ้าง

“มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ลูก” เสียงทุ้มอบอุ่นดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงผ้าแพรสีน้ำตาล เดินเข้ามายืนเคียงข้างหันมองไปยังด้านหน้าเช่นเดียวกัน

“หนูนอนไม่หลับก็เลยออกมารับลมค่ะ แล้วคุณพ่อล่ะคะ ทำไมยังไม่นอนหรือว่าเป็นเพราะหนูเปิดไฟ”

“ไม่ใช่หรอก ปกติพ่ออยู่คนเดียวพ่อก็นอนดึก ดูทีวีหาข่าวสารดูไปเรื่อยๆ แต่หนูอยู่ด้วยพ่อเกรงใจ ก็เลยไม่ได้เปิดดูกลัวหนูหนวกหูน่ะ”

“ไม่เลยค่ะคุณพ่อ หนูไม่ได้หนวกหนูเลยค่ะ คุณพ่อเปิดได้ตามสบายเลยค่ะไม่ต้องเกรงใจ เอาอย่างนี้ไหมคะ ไหนๆ เราก็นอนไม่หลับแล้วไปเปิดทีวีดูกันไหมคะ”

“ไปสิลูก นี่ก็เริ่มเย็นแล้วเดี๋ยวหนูไม่สบาย”

ทั้งสองคนจึงเดินกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง จอมพลจัดการปิดประตูหน้าบ้านให้เรียบร้อย ส่วนแก้มใสก็ทำหน้าที่เปิดทีวีรอ เดินมานั่งที่เก้าอี้ไม้สักตัวยาวที่มีเพียงตัวเดียวหน้าทีวี

แก้มใสนั่งชิดอีกฝั่งส่วนจอมพลก็นั่งอีกฝั่งเช่นกัน เหลือที่ว่างตรงกลางวะเพื่อเว้นระยะห่างตามความเหมาะสม ทีวีที่เปิดทิ้งไว้คือละครหลังข่าวทั่วไป แต่ฉากที่กำลังเล่นในละครนี่สิ ทำให้พ่อสามีกับลูกสะใภ้เริ่มคอแห้งขึ้นมา

ที่รัก ผมรักคุณนะครับ

ฉันก็รักคุณเหมือนกัน

พระเอกกับนางเอกพร่ำบอกรักหวานซึ้ง จากนั้นทั้งคู่ก็จุมพิตกันดูดดื่มเห็นถึงเรียวลิ้นที่สัมผัสกันและกัน ร่างสองร่างกอดรัดฟันเหวี่ยงบนเตียงนอนสีขาวสะอาดตา มือหนาลูบไล้แขนเรียวแผ่วเบาทั้งที่ปากยังบดจูบเร่าร้อน ผลัดกันรุกและรับกลิ้งไปมาทั่วเตียงนอน

จอมพลเหลือบมองหญิงสาวข้างกายที่นั่งตัวตรง สายตาจ้องมองหน้าจอทีวี ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น สองมือที่ประสานกันบนตักจับกันแน่น ทรวงอกที่นูนเด่นออกมาจากชุดนอนผ้าซาตินกระเพื่อมขึ้นลง คงไม่ต้องบอกว่าหญิงสาวนั้นรู้สึกอย่างไรในตอนนี้

จอมพลลุกขึ้นและเดินเข้าไปในครัวจัดการชงเหล้าสองแก้วและเดินออกมาทรุดตัวลงนั่งข้างลูกสะใภ้สาวอีกครั้ง ในระยะที่ใกล้มากขึ้นจนแทบจะชิดติดกัน

“หนูแก้มดื่มหน่อยไหมลูก แก้หนาว” แก้มใสหันมองหน้าพ่อสามี ก่อนจะพยักหน้ารับและรับแก้วนั้นมา แต่มือของเธอก็เผลอไปสัมผัสกับนิ้วของจอมพลเข้าก็เกิดอาการเหมือนไฟช็อตแปลบเข้าที่ร่างกาย

“ขอบคุณค่ะ” ยกแก้วขึ้นดื่มเพื่อดับกระหาย ลมหายใจหอบแรงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเห็นว่าเสื้อผ้าของนางเอกกับพระเอกร่วงลงบนพื้นก็ยิ่งกระดกแก้วเหล้าในมือจนเกือบหมด จอมพลมองแล้วก็ยิ้มออกมา นั่งจิบเหล้าพาดแขนไปกับพนักของเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์