“เธอก็ถามคู่รักของเธอเอาสิ”
ฟอซโซบอกเสียงประชดประชัน กล่าวจบก็เดินกระแทกเท้าขึ้นบันไดไป ปล่อยให้นีรญามองตามด้วยสายตางุนงง ก่อนหญิงสาวจะหันมาหามาร์โค
“มาร์โคเกิดอะไรขึ้น”
“นีร ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันเตรียมน้ำผลไม้ขวดนั้นไว้ให้อัลแบร์โต้น่ะ ไม่ติดว่าแกจะเอาไปกิน เมื่อคืนฉันก็ไม่ได้เอะใจที่มันหายไป ฉันคิดว่าฉันลืมเตรียมเอาไว้ แก ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
มาร์โคหน้าจืดเจื่อน ส่วนนีรญาเองก็พูดอะไรแทบไม่ออก หญิงสาวกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำยาก ก่อนจะเปิดปาก
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า แกอย่าได้กังวลเลย”
“จะไม่ให้ฉันกังวลได้ไงล่ะ คุณฟอซโซเกือบจะบีบคอฉันอยู่แล้ว ท่าทางเขาคงโมโหมาก”
มาร์โคทำท่าขนลุก สีหน้าดูก็ดูหวาดกลัวตอนที่เอ่ยถึงชื่อของฟอซโซอยู่มาก นีรญามองหน้าเพื่อนก็พอจะเข้าใจ แต่สิ่งที่เธอกำลังรู้สึกในตอนนี้ก็คือความปวดแปลบที่แล่นสู่กลางอกอย่างไม่อาจห้ามได้
จะไม่ให้เขาโมโหได้อย่างไรล
