นีรญาย่ำเท้าออกมาเรื่อยๆ จนมาถึงบริเวณน้ำพุหน้าโรงแรม ตรงบริเวณนั้นมีม้านั่งไว้สำหรับนั่งพักผ่อน นีรญาทิ้งตัวลงนั่งอย่างไม่เร่งรีบ กลีบปากนุ่มเม้มสลับคลายอย่างครุ่นคิด
เธอควรจะถามเขาไปตรงๆ เลยดีไหมว่าตอนนี้เธอเป็นอะไรสำหรับเขา
นีรญาพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง จนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าใครคนหนึ่งเข้ามาใกล้ หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากเล็กค่อยๆ คลี่ยิ้มออก เมื่อเห็นใบหน้าของคนหยุดเท้าตรงหน้าเธอแจ่มชัด
“คุณเอริค”
“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”
“ได้เลยค่ะ”
นีรญาขยับตัวเล็กน้อยตอนที่เอริคค่อยๆ นั่งลง ทั้งคู่เว้นระยะห่างระหว่างกันอย่างเหมาะสม นีรญามองหน้าเอริคที่กำลังมองเธอด้วยสายตาชื่นชม
“อะไรกันคะ ทำไมมองนีรแบบนั้น”
นีรญารู้สึกขัดเขินไม่น้อยที่ถูกเอริคมองด้วยสายตาคล้ายชื่นชม หญิงสาวจึงสอบถามเป็นการแก้เก้อ เอริคคลี่ยิ้มบางๆ
“วันนี้คุณนีรสวยมากครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
นีรญารับคำอย่างเก้อเขิน เอริ
