เถื่อนรักนางบำเรอ

บทนำ

‘บ้าจริง อยู่ดีๆ ทำไมถึงรู้สึกร้อนไปทั้งตัวแบบนี้นะ’

นีรญายกสองแขนกอดร่างของตนเอาไว้แน่น เท้าเล็กรีบขยับก้าวขึ้นบันไดอพาร์ตเมนต์กลางเก่ากลางใหม่ที่ตั้งอยู่ในแถบชานเมืองในกรุงโรม ประเทศอิตาลี คิ้วสวยที่พาดเหนือดวงตากลมโตสีดำขลับขยับเข้าหากันจนแน่น ด้วยไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ถึงได้ร้อนรุ่มไปทั่วทั้งร่างเช่นนี้

‘นี่มันไม่ปกติ’

หญิงสาวคิดแบบนั้น ก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ความร้อนรุ่มในร่างกายเพิ่มขึ้นอย่างไม่ลดละ จากที่เดินเร็วก็เปลี่ยนเป็นเดินกึ่งวิ่งแทน ในที่สุดหญิงสาวก็หยุดเท้าที่หน้าห้องของตัวเองซึ่งตั้งอยู่บนชั้นสี่ของอพาร์ตเมนต์แห่งนี้ มือบางเอื้อมไปหยิบกุญแจในกระเป๋าสะพายขึ้นมาไขประตูอย่างร้อนรน

ในที่สุดหญิงสาวก็เข้ามาในห้องได้สำเร็จ นีรญารีบถอดรองเท้าไว้ที่ชั้นวางที่อยู่ติดพนังห้องอย่างเร่งรีบ พร้อมกันนั้นมือบางก็กดเปิดสวิตซ์ไฟ แสงไฟสีขาวนวลสว่างวาบ ทว่าดวงตากลมโตต้องเบิกกว้างยามที่แหงนเงยใบหน้าขึ้นแล้วพบว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญอยู่ตรงหน้าเธอ

“พี่ฟอซ!”

เสียงหวานเรียกเขาอย่างตื่นตระหนก เท้าเล็กขยับถอยอย่างอัตโนมัติจนแผ่นหลังบอบบางกระแทกเข้ากับประตูห้อง ดวงตาคู่สวยไหวระริกยามที่ได้สบกับเจ้าของนัยน์ตาสีเทาอ่อนที่กำลังจ้องเธอเขม็ง ก่อนที่ริมฝีปากเล็กจะทันได้ขยับอีกครั้ง อีกฝ่ายก็เปิดปากขึ้นมาเสียก่อน

“กลับบ้านกับพี่เดี๋ยวนี้”

นัยน์ตาคู่สวยมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างตัดพ้อ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนวูบไหว กลีบปากนุ่มเม้มเข้าหากันจนเหยียดเป็นเส้นตรง เป็นเขาเองไม่ใช่หรอกหรือที่ไม่ต้องการเห็นหน้าเธอ เป็นเขาเองไม่ใช่หรอกหรือที่ต้องการไล่เธอไปให้พ้นๆ หน้า แล้วทำไมถึงต้องมาตามเธอด้วย หญิงสาวปฏิเสธออกไปด้วยความน้อยใจ

“นีรไม่กลับค่ะ”

นีรญาโต้ตอบออกไปแบบนั้น นั่นเป็นเหตุให้ฟอซโซเหยียดยิ้ม มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นสูง กวาดสายตามองร่างเล็กตรงหน้าอย่างดูแคลน

“พี่ก็ไม่ได้อยากให้เธอกลับไปเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของคุณพ่อกับคุณแม่ คิดเหรอว่าพี่จะเสียเวลามาตามเธอแบบนี้”

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียหน้าฟอซโซจำต้องอ้างออกไปแบบนั้น ทั้งที่ในความเป็นจริงบิดาและมารดาไม่ได้ทราบเลยด้วยซ้ำว่านีรญาย้ายออกมาอยู่ข้างนอก

“พี่ฟอซ!”

นีรญาเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดังลั่น เมื่อความจริงกระแทกหน้าเข้าอย่างจัง นั่นสินะ คนอย่างฟอซโซ คาสซาโน่ทายาทตระกูลคาสซาโน่ เจ้าของธุรกิจในเครือคาสซาโน่กรุ๊ป ที่มีโรงแรมคาสซาโน่แกรนด์มากกว่ายี่สิบสาขาทั่วโลกอยู่ในมือน่ะหรือจะสละเวลาอันล้ำค่าของเขาออกมาตามหาเธอแบบนี้ ลึกๆ แล้วหญิงสาวก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าแอบคาดหวังเอาไว้อยู่บ้างว่าที่เขามาตามหาเธอเป็นเพราะความต้องการของเขาเอง ไม่ใช่ทำตามคำสั่งของบิดามารดาเช่นนี้

แต่เธอคงสำคัญตัวผิดไป

“พี่ฟอซกลับไปเถอะค่ะ”

นีรญาบอกแค่นั้นแล้วพยายามจะเดินเลี่ยงเข้าไปด้านใน และตอนนั้นเองที่ความร้อนรุ่มกำลังโจมตีเธอหนักขึ้น เมื่อกลิ่นกายบุรุษเพศลอยวนอยู่บริเวณปลายจมูกเชิดรั้น ความรู้สึกชนิดหนึ่งก่อตัวขึ้นอย่างน่าละอาย จู่ๆ หญิงสาวก็อยากให้คนตรงหน้าแตะต้องร่างกายของเธอ และจัดการสำรวจร่างกายของเธออย่างละเอียด

‘เราต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ’

ใบหน้าเล็กสะบัดแรงๆ แขนเรียวทั้งสองข้างกระชับร่างของตนให้แน่นขึ้น เธอต้องหาวิธีจัดการกับร่างกายของตนเองอย่างเร่งด่วน หญิงสาวคาดหวังเหลือเกินว่ากระแสน้ำเย็นๆ จะสามารถช่วยดับความร้อนรุ่มในร่างกายของเธอได้ หากแต่นีรญาไม่อาจได้ทำอย่างที่ใจต้องการ เพราะเท้าเล็กขยับได้เพียงสองก้าว ร่างสูงก็รั้งเธอเอาไว้ด้วยการยึดต้นแขนข้างหนึ่งของเธอ นีรญารับรู้ได้ทันทีว่าแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ เพราะทันทีที่มือหนาแตะต้องที่ต้นแขนของเธอ ความร้อนรุ่มในกายก็ยิ่งท่วมท้น จนหญิงสาวอยากจะโอบกอดร่างสูงเอาไว้ ร่างแบบบางพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่ทำแบบนั้น นีรญาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีสะบัดมือใหญ่ให้หลุดออกจากต้นแขนของตนเอง แต่ดูเหมือนว่าความพยายามของเธอก็เป็นได้แค่ความพยายาม เพราะนอกจากเธอจะสลัดเขาไม่หลุด มือหนาก็ยิ่งกำรอบต้นแขนของเธอแน่นขึ้น จนเธอต้องร้องบอกให้เขาปล่อยเธอ

“ปล่อยนีรนะคะ”

“เธอต้องกลับบ้านกับพี่”

แน่นอนว่าฟอซโซไม่ทำตามในสิ่งที่เธอร้องขอ และตอนนี้นีรญาก็รู้ตัวว่าเธอไม่อาจต่อสู้กับความปรารถนาล้ำลึกที่เป็นเหตุให้ร่างกายของเธอร้อนรุ่มได้อีกแล้ว เมื่อคนสูงกว่ากระชากร่างของเธอจนเซปะทะเข้ากับเรือนกายกำยำ ดวงหน้ารูปไข่แหงนเงยขึ้นมองคนตรงหน้า ขยับริมฝีปากบอกด้วยเสียงสั่นพร่า

“พะ พี่ฟอซ ปล่อยนีรนะคะ นีรร้อน”

แววตาคู่สวยที่กำลังไหวระริก เนื้อตัวที่กำลังสั่นเทาน้อยๆ ทำให้ฟอซโซขยับคิ้วเข้าหากันแน่นด้วยความแปลกใจ จนกระทั่งมือบางที่เป็นอิสระพยายามจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกเป็นพัลวัน ชายหนุ่มจึงตวาดลั่น

“เป็นบ้าอะไรของเธอ”

คราวนี้เป็นฟอซโซเองที่พยายามผลักหญิงสาวออกให้พ้นตัว แต่ตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปเสียแล้ว เพราะร่างเล็กเป็นฝ่ายโอบกอดเรือนกายกำยำเอาไว้แนบแน่น ปากเล็กพร่ำบอก

“พี่ฟอซช่วยนีรด้วยค่ะ นีรร้อน”

“เวรเอ๊ย!”

เสียงหวานที่พร่ำบอกอย่างเย้ายวนทำให้ฟอซโซเริ่มเสียการควบคุม ร่างสูงพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะสะบัดร่างเล็กให้พ้นทาง แต่ไม่รู้ว่าแม่เจ้าประคุณไปเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหนถึงได้กอดรัดร่างเขาเสียแน่นขนาดนี้ แม้เขาจะพยายามดึงแขนเรียวทั้งสองข้างที่โอบรอบลำตัวของเขาให้ออกห่าง แต่มันบ้าบอมากที่เขากลับทำมันไม่ได้ สุดท้ายฟอซโซก็เสียหลัก นั่นเป็นเหตุให้ทั้งคู่ล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น นีรญาอาศัยจังหวะนั้นปีนขึ้นไปคร่อมอยู่บนตัวของอีกฝ่ายที่นอนหงายหลังอยู่กับพื้นห้อง

“พี่ฟอซช่วยนีรด้วยนะคะ นีรร้อน”

หญิงสาวเอาแต่พร่ำบอกประโยคเดิมๆ พร้อมกับที่มือเล็กพยายามปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออก เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายบนใบหน้ารูปไข่ มือหนาของฟอซโซรีบยกขึ้นเป็นการห้ามปราม ริมฝีปากหยักลึกพ่นคำต่อว่าเสียงกร้าว

“เธอเป็นบ้าอะไรของเธอ หยุดเดี๋ยวนี้ พี่บอกให้เธอหยุด ไม่ได้ยินหรือไง”

ดูเหมือนว่าสมองของนีรญาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว สิ่งที่หญิงสาวต้องการในตอนนี้ก็คือการทำอย่างไรก็ได้ที่จะช่วยให้ความร้อนรุ่มในกายดับมอดลง เสื้อตัวนอกของหญิงสาวถูกโยนทิ้งออกไป ตามด้วยเสื้อตัวในและบราเซียร์ สุดท้ายเรือนกายท่อนบนที่เปลือยเปล่า ผิวสีน้ำผึ้งเนียนละเอียดก็ปรากฏแก่สายตาของชายหนุ่ม ลมหายใจของฟอซโซสะดุดไปพักใหญ่ กว่าเขาจะต้องทำในสิ่งที่ควรทำ นั่นคือการผลักไสร่างเล็กให้ออกห่าง กลีบปากสีชมพูเรื่อก็แนบลงบนริมฝีปากหยักของเขาเสียแล้ว

‘เด็กนี่จูบเราอีกแล้ว’

ฟอซโซบดกรามเข้าหากันแน่น ชายหนุ่มรู้สึกเสียหน้าเป็นครั้งที่สองเมื่อถูกเด็กไม่ประสีประสาเป็นฝ่ายจู่โจมก่อน แต่ให้ตายเถอะ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกดีอย่างน่าประหลาด

บ้าเอ๊ย!

เขาควรต้องผลักเด็กนี่ให้พ้นทางสิถึงจะถูกต้อง

มือหนาจับที่ท่อนแขนกลมกลึงที่โอบรอบลำคอของเขาเอาไว้ หมายใจจะผลักไสร่างเล็กที่ทาบทับเรือนกายกำยำให้พ้นตัว เรือนกายอรชรท่อนบนเปลือยเปล่าที่เสียดสีเข้ากับแผ่นอกแข็งแกร่งที่แม้จะยังมีเสื้อเชิ้ตปกปิด แต่มันก็ทำให้เลือดในกายของเขาร้อนขึ้นอย่างน่ากังวล

บ้าที่สุด

เขาต้องหยุดเรื่องนี้

เมื่อไม่สามารถจัดการแกะท่อนแขนกลมกลึงที่โอบรอบลำคอเขาเอาไว้แน่นได้ ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนเป้าหมายใหม่โดยการเอื้อมมือมาประคองใบหน้าเล็กเอาไว้ แล้วดันให้ออกห่างจากใบหน้าของเขา และครั้งนี้ชายหนุ่มก็ทำสำเร็จ

“เป็นบ้าอะไรของเธอ”

ฟอซโซตวาดลั่น แต่ดูเหมือนคนถูกต่อว่าจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ดวงตากลมโตไหวระริก กลีบปากนุ่มสั่นน้อยๆ หญิงสาวทอดสายตามองใบหน้าหล่อเหลาอย่างเว้าวอน

“นีรทรมาน พี่ฟอซช่วยนีรหน่อยนะคะ”

นีรญาไม่ได้รอให้ชายหนุ่มตอบรับหรือปฏิเสธ วงแขนเรียวที่เคยโอบรอบลำคอแข็งแรงถูกละออก แล้วเปลี่ยนเป้าหมายมาจัดการเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชายหนุ่มสวมใส่เอาไว้โดยไม่ได้รับอนุญาต ฟอซโซรีบไล่คว้ามือบางเป็นพัลวัน

“หยุดเดี๋ยวนี้ พี่บอกให้หยุด”

ฟอซโซบอกเสียงกร้าว แต่ตอนนี้นีรญาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ราวกับว่าหญิงสาวไม่เป็นตัวของตัวเอง ข้อมือข้างหนึ่งของหญิงสาวถูกชายหนุ่มยึดเอาไว้ ฟอซโซคิดว่าร่างเล็กจะสิ้นฤทธิ์ แต่ทว่าเขาคิดผิดถนัด เพราะคนตัวเล็กกว่าใช้มือที่เหลืออีกข้าง กระชากเสื้อของเขาจนกระดุมหลุด เม็ดกระเด็นออกไปคนละทิศละทาง

“นีร!”

แม้จะถูกอีกฝ่ายตวาดลั่น แต่นีรญาก็ไม่หยุดการกระทำ ก่อนที่ชายหนุ่มจะขยับปากต่อว่า กลีบปากนุ่มก็แนบลงบนแผ่นอกกว้าง พรมจูบสะเปะสะปะ ทำเอาเลือดในกายของฟอซโซเดือดพล่าน เปลือกตาหนาทั้งสองข้างถูกปิดลง ชายหนุ่มบดกรามเข้าหากันแน่นอย่างอดกลั้น สุดท้ายชายหนุ่มก็ต่อสู้ความต้องการที่เริ่มพุ่งทะยานมากขึ้นเรื่อยๆ แทบไม่ไหว และตอนนี้เลือดในกายของเขาเดือดพล่านจนยากเกินจะระงับ

เปลือกตาทั้งสองข้างของชายหนุ่มถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ทอดสายตามองร่างเล็กที่กำลังพรมจูบบนตัวเขาอย่างไม่ลดละ ร่างสูงพลิกตัวให้ร่างเล็กตกอยู่ใต้อาณัติ นีรญาครางท้วง แต่ชายหนุ่มไม่ใส่ใจ เขาขยับตัวแล้วช้อนเอาร่างเล็กขึ้นสู่อ้อมแขน ใช้ดวงตาคมกริบกวาดสายตาอยู่ครู่หนึ่งก็พบประตูห้องนอน ชายหนุ่มรีบขยับเท้าไปทางนั้นทันที ใช้เท้าเตะประตูที่แง้มเอาไว้ให้เปิดกว้าง พาตัวเองและคนในอ้อมแขนเข้าไปด้านใน จัดการวางร่างเล็กลงบนฟูกนุ่ม และก็เป็นฝ่ายจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนตัวออกเสียเอง จากนั้นร่างสูงก็กระโจนขึ้นเตียง ยกเรือนกายสูงใหญ่ขึ้นเหนือร่างของเธอ ทอดสายตามองดวงตากลมโตที่กำลังมองเขาอย่างเว้าวอนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนา

“เธอเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเองนะ”

“...”

“นีรญา”