(14) หลอกผี
973 Words
เวลาผ่านไป
"เสร็จแล้วค่ะ" หลังจากที่ทำความสะอาดห้องของปราบอยู่นานจนทุกอย่างเรียบร้อยและกลับมาสะอาดเหมือนเดิม
"ขอบใจ" ปราบเหล่ตามามองที่ใบเฟิร์นนิดหน่อยก่อนจะหันหน้ากลับไปมองที่หน้าจอโทรทัศน์ของเขาเหมือนเดิม
"งั้นหนูกลับก่อนนะคะพี่ปราบ" ใบเฟิร์นเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองก่อนจะหันหลังเพื่อที่จะเดินออกจากห้อง
"เดี๋ยวสิ" ใบเฟิร์นหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านหลัง
"มีอะไรหรอคะ"
"พี่หิวอะ ทำอะไรให้พี่กินหน่อยสิ"
" ในตู้เย็นพี่เหลืออะไรบ้างหรอคะเฟิร์นจะได้ทำให้พี่กิน"
" ไม่รู้อ่ะเข้าไปดูเองดิพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"ค่ะ"
ใบเฟิร์นวางกระเป๋าลงก่อนจะเดินเลี่ยงไปยังห้องครัวเพื่อที่จะหาของไปทำอาหารให้ปราบกิน
"เหลืออะไรบ้างเนี่ย" ทันทีที่ใบเฟิร์นเปิดประตูตู้เย็นออกในตู้ของปราบแทบจะไม่มีอาหารเลยมีแต่ขวดเหล้าขวดเบียร์ นี่เขาอยู่ได้ยังไงกันแต่สงสัยก็คงจะไปหากินข้างนอกแหละเขารวยนี่ ในตู้เย็นก็เหลือเพียงแค่ไข่เท่านั้น
"หืมมม หอมจังทำอะไรอะ" ปราบเดินเข้ามาในห้องครัวพร้อมกับทำจมูกฟุดฟิดไปมา
"ไข่เจียวค่ะ ในตู้เย็นพี่เหลือแค่ไข่ เฟิร์นก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้พี่กินได้ มันมีแต่ไข่"
"นี่แหละของอร่อย พี่ไม่เรื่องมากหรอก กินด้วยกันมั้ย"
"ไม่ดีกว่าค่ะ เฟิร์นจะรีบกลับค่ะ เดี๋ยวน้าจะดุเอา"
" น้าของเธอไม่อยู่หรอก ไปดูงานที่เมืองนอกกันหมด กลับไปจะอยู่กับใคร มหาวิทยาลัยก็ยังไม่เปิด"
" เอ่ออ"
" มากินข้าว.. " ปราบตักข้าว มา 2 จานเพราะว่าเผื่อใบเฟิร์นด้วย
ใบเฟิร์นนั่งลงกินข้าวไข่เจียวกับปราบเธอเป็นคนที่กินอะไรไม่เยอะอยู่แล้วมันเลยไม่ค่อยเปลืองสักเท่าไหร่
" อิ่มแล้วหรอ "
" ค่ะ เฟิร์นอิ่มแล้ว"
" กินข้าวหรือแมวดมกัน ถึงว่าตัวเล็กยังกะหนู"
เธอนั่งดูปราบกินข้าวจนหมดจาน แค่กินข้าวไข่เจียวทำไมดูเหมือนเขาถึงกินข้าวอร่อยขนาดนี้ทั้งๆที่เขาก็ซื้อของอะไรที่มันอร่อยกว่านี้มากินก็ได้
กินข้าวอิ่มเธอก็อาสาขอเอาจานไปล้างให้เอง
" นอนนี่แหละนะ ที่บ้านไม่มีใครอยู่ น้าเธอฝากพี่ให้ดูแลเธอ"
" ไม่เป็นไรค่ะ เฟิร์นดูแลตัวเองได้ค่ะ"
"อย่าดื้อได้มั้ยห๊ะ! บอกให้นอนนี่ก็นอนนี่เถอะแม่กลับบ้านไปผีแม่ของฉันมาหลอกฉันไม่รู้ด้วยหรอกนะอยู่บ้านคนเดียวไม่มีใครอยู่ด้วยแม่ฉันชอบมาแกล้งอยู่อยากกลับไปก็กลับไปสิ"
" มะ... ไม่กลับแล้วค่ะ นอนนี่ก็ได้ค่ะ" ใบเฟิร์นพูดด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกักเพราะว่าเธอกลัวผีเป็นชนิดที่ว่าเข้าหัวอกหัวใจเอามากๆแค่ใครพูดถึงเรื่องผีนิดหน่อยเธอก็กลัวขึ้นสมองหมดแล้ว
" กลัวผีหรอ" ปราบเอียงคอเข้ามาถามใบเฟิร์น
"... " ใบเฟิร์นพยักหน้าหงึกๆพร้อมกับ กวาดตามองไปรอบๆห้องเพราะถ้าเธอได้กลัวผีขึ้นมาแล้วจิตของเธอจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยเธอจะระแวงกลัวไปหมดซะทุกสิ่งทุกอย่าง
"แบร่!!"
"กรี๊ดดดดด" เสียงของใบเฟิร์นกรี๊ดดังลั่นห้อง เมื่อปราบแกล้งแลบลิ้นปริ้นตาหลอกใบเฟิร์นในขณะที่เธอกำลังมองไปรอบๆห้องอยู่
"ฮ่าๆๆๆ กลัวจริงๆด้วย"
"ฮื่อๆๆ ไอ้พี่ปราบบ้า งอนแล่ววว" ใบเฟิร์นน้ำตาไหลพรากออกมาเพราะว่าเธอกลัวมากจริงๆเธอโกรธมากที่ปราบเล่นแบบนี้กับเธอเธอสะบัดหน้าให้กับปราบก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนส่วนตัวของปราบแล้วจัดการล็อคห้องเรียบร้อยโดยไม่ให้ปราบเข้าไปได้
"เห้ยย โกรธจริงๆหรอเนี่ย"
ก๊อกกๆๆ ปราบรีบเดินตามใบเฟิร์นไปพร้อมกับเคาะประตูอยู่ที่หน้าห้องอย่างรัวๆ
"พี่ขอโทษพี่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนะครับ"
"ไม่ต้องมายุ่งเลย เฟิร์นเกลียดพี่ฮื่อๆๆ ไอ้พี่ปราบบ้า" เสียงของใบเฟิร์นตะโกนโวยวายออกมาจากด้านในของห้องปราบนึกอยากจะขำออกมาแต่ก็ขำไม่ได้เพราะกลัวว่าใบเฟิร์นจะโกรธเข้าอีกครั้ง แค่นี้เธอก็งอนจนสะบัดตูดหนีไปแล้ว
ก๊อกๆๆ เวลาผ่านไปเหมือนจะเป็นชั่วโมงปราบยังคงยืนอยู่ที่หน้าห้องอยู่แบบนั้นจนเสียงคนด้านในเงียบไปปราบจึงเคาะประตูอีกครั้งแล้วเรียกใบเฟิร์นจากทางด้านนอก
"พี่ขอโทษจริงๆนะครับ ดีกันนะครับ" ไม่มีเสียงตอบรับ ปราบจึงเดินไปหยิบกุญแจสำรองที่เขามีก่อนจะค่อยๆไขแล้วก้าวขาเดินเข้าไปช้าๆ
"โถ่เด็กน้อยเอ้ยย" ปราบเดินเข้ามาในห้องก็เห็นใบเฟิร์นนอนคลุมโปงอยู่บนที่นอนเธอหลับไปแล้วใบหน้าของเธอยังมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่เลยแสดงว่าเธอร้องไห้จนหลับไป
" แปะๆๆ อย่าคิดแบบนั้นสิวะไอ้ปราบ มึงแค่สงสารเธอ มึงไม่ได้รักเธอ" ปราบตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติเมื่อเขามองที่หน้าของใบเฟิร์นจมูกโด่งๆ ตาตี๋ๆปากรูปกระจับใบหน้าขาวผ่องไร้การแต่งเติมใดๆกลิ่นกายหอมๆ เหมือนกับแป้งของเด็กน้อยมันทำให้ปราบนั้นลุ่มหลงไปทันทีจนทำให้เขาเกือบจะห้ามใจไม่ไหว
- Writer
