ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไปเชอรีนก็พบกับเรย์อาร์ที่กำลังนั่งดื่มเบียร์อยู่บนโซฟา สายตาคมทั้งคู่มองมาที่เธออย่างน่ากลัว ทันใดนั้นกระป๋องเบียร์ในมือหนาก็ถูกบีบจนบู้บี้ ก่อนที่จะ...
พรึ่บ!
เคล้ง!
"ว้าย!"
เขาโยนมันมาทางเธอโดยเฉียดศีรษะไปนิดเดียวก่อนจะตกลงพื้น เชอรีนมองไปทางเขาด้วยความหวาดกลัว และรู้ชะตากรรมดีว่าจากนี้เธอต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ที่ไม่เข้าใจเลยก็คือทำไมชีวิตของเธอถึงได้บัดซบไม่จบไม่สิ้นสักที
"ไปไหนมา ทำไมไม่รับสายฉัน" เขาถามเสียงขุ่นบ่งบอกว่ากำลังโมโหมาก
"เชอร์ลืมเปิดเสียงค่ะ"
เธอตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา เดินกุมท้องเข้าไปหาเรย์อาร์ที่ยังนั่งมองเธออยู่ตรงนั้นด้วยสายตาไม่ต่างไปจากเดิม ในขณะที่เม็ดเหงื่อจำนวนมากถึงได้ผุดออกมาเกาะตามกรอบหน้าของเธอเต็มไปหมด
"อึก! เชอร์ไปแก้รายงานกับเพื่อน...แต่ไม่ได้บอกพี่...เพราะไม่มีเบอร์"
เธอเอ่ยติดๆ ขัดๆ ทิ้งตัวลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกั
