เชอรีนหยิบผ้าห่มผืนหนาขึ้นคลุมตัวเตรียมจะเดินออกไปจากห้องนอน ก่อนหน้านั้นเธอได้ยินเสียงเรย์อาร์คุยกับใครสักคน พอเงียบเสียงเธอจึงตัดสินใจเดินออกมาดู พบว่าเขากำลังง่วนอยู่กับการแกะอาหารลงจาน
หญิงสาวเดินเข้าไปหาเขาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ซึ่งเรย์อาร์นั้นเลื่อนสายตามามองเธอเพียงนิดก่อนจะดึงความสนใจกลับไปที่สปาเกตตีในจาน
"สปาเกตตีเหรอ เชอร์หิวขอกินด้วยได้ไหม...คะ" พยายามพูดเสียงอ่อนหวานที่สุดแม้ในใจอยากไล่ตะเพิดเขาให้ออกไปจากห้องเต็มที
"นี่มันอาหารคน ไม่ใช่อาหารหมา"
คิดเอาไว้แล้วว่าเขาคงจะพูดดีไม่เป็น ซึ่งเชอรีนนั้นก็ได้แต่ข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ไม่ได้โต้ตอบด้วยคำพูดไม่ดี
"ถ้าอย่างนั้นก็ไขกุญแจมือให้หน่อยได้ไหม เชอร์จะไปหาข้าวกิน"
"..." นอกจากสายตานิ่งเฉยที่มองมาแล้วก็ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของเขา
เชอรีนกระชับผ้าห่มแน่นโดยที่ดวงตากลมโตก็โฟกัสอยู่ที่ใบหน้าของเรย์อาร์ เธอกลัวว่าเขาจะจับเธอโยนลงไป
