สามีไร้รัก

บทที่ 1 ชีวิตจริง

ผู้หญิงทุกคนต่างวาดฝันว่าความสำเร็จในชีวิตของลูกผู้หญิงคือการแต่งงาน การแต่งงานคือของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับลูกผู้หญิงอย่างเรา ๆ

หญิงใดเมื่อผ่านพิธีแต่งงานนั้นทุกคนจะคิดว่าเธอคนนั้นจะมีความสุขที่สุด บางคู่ต่อหน้ากล้องยิ้มแย้มแต่ลับหลังกลับหน้าชื่นอกตรม

เหมือนอย่างเช่น ลลิตา คนนี้ที่ทุกคนต่างยินดีตอนที่เธอแต่งงานกับหนุ่มรูปงามไฮโซธุรกิจหมื่นล้าน แรก ๆ อะไรก็หวานแต่นาน ๆ เข้ามันก็ขม ขมจนแทบไม่อยากมีชีวิต

ชีวิตการแต่งงานของหล่อนผ่านมาแล้วถึง 5 ปี ช่วงปีแรกมันก็ดีไปเสียหมดชี้ไม้เป็นนกชี้นกเป็นไม้ เขาถึงได้เรียกข้าวใหม่ปลามันแต่พอช่วงหมดโปรแรก ๆ ก็รัก หลัง ๆ แทบไม่อยากเห็นหน้า

“ยังดีที่คุณยังจำได้ว่ามีบ้านหลังนี้อยู่” ลลิตาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งที่ผ่านการร้องไห้มาหลายวัน ทำไมเธอถึงร้องไห้นะเหรอ เพราะสามีเฮงซวยคนนี้แอบมีบ้านเล็กบ้านน้อยตลอด พอเธอจับได้เขาก็เลิกแต่ก็เปลี่ยนผู้หญิงคนใหม่

“รำคาญ” กวินเอ่ยด้วยความรำคาญเขาเลือกที่จะกลับมาตอนช่วงเช้ามืด เพราะคิดว่าลลิตาคงหลับอยู่ แต่ที่ไหนได้ไม่คิดว่าหญิงสาวจะยังรอเขากลับมาอยู่แบบนี้

“รำคาญเหรอคะ ตาคงน่ารำคาญมากคุณถึงได้คอยออกไปหากินข้างนอก”

“อย่าชวนทะเลาะได้ไหม ผมต้องไปอาบน้ำเตรียมประชุมตอนเก้าโมงนะตา ดูสภาพคุณด้วยแทบจะเหมือนผีเข้าไปทุกวัน ยิ่งมองมันยิ่งเบื่อ” กวินพูดเสียงติดรำคาญและเดินเลี่ยงออกมา

เธอมองแผ่นหลังของสามีเธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องมันถึงได้เป็นแบบนี้ ทำไมเธอกับเขาถึงได้เป็นแบบนี้ได้ ทั้งที่ตอนแรกมันดีมากช่วงคบกันมันก็ดีจนคนอื่น ๆ พากันอิจฉาชีวิตคู่ของเธอ แต่ทำไมตอนนี้มันกลับขมได้ขนาดนี้กันนะ เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือซะได้ หวานก็ช่วงปีแรก หลัง ๆ มาแทบไม่เห็นหัว หวังว่ายังคงจำได้ว่าเธอคือภรรยา

“ฮึก คุณรู้ไหมว่าตาคิดถึงคุณมากขนาดไหน ตารอคุณมาตั้งหลายวัน ฮึก ทำไมคุณต้องเหินห่างกับตาแบบนี้ด้วย ตาทำอะไรผิดเหรอคะ” เธอเข้ามากอดแผ่นหลังกว้างและร้องไห้จนน้ำตาเปียกแฉะที่หลังเสื้อของชายหนุ่มแต่เขาไม่คิดจะสนใจมองเธอแม้แต่น้อย เหมือนเห็นเธอเป็นเพียงแค่อากาศธาตุ

“ตาคุณพูดไม่รู้เรื่องเหรอ ผมบอกว่าจะไปอาบน้ำ” กวินบอกด้วยน้ำเสียงติดรำคาญอีกครั้ง และแกะแขนเรียวออกอย่างไร้เยื่อใยและเดินขึ้นไปชั้นบนโดยไม่หันมามองหญิงสาวแม้แต่หางตา

ลลิตาทรุดนั่งลงไปกับพื้นและร้องไห้จนตัวโยน เธอไม่เข้าใจว่าเธอนั้นทำอะไรให้เขาเบื่อ ทำไมเขาต้องเย็นชาและทำท่ารังเกียจเธอได้ขนาดนี้ ไหนว่าจะไม่ทำร้ายกันไง ไหนจะคำสาบานที่จะรักเธอไปชั่วชีวิต ตอแหลซะจริง มันคงแค่คำพูดมดเท็จล่ะสินะ

“ฮึก ฮือ ทะ ทำไมคุณถึงใจร้ายกับตาได้ขนาดนี้กันค่ะวิน”

เธอนั่งร้องไห้จนน้ำตาไหลหยดลงมาบนพื้นด้วยความเสียใจ พลางถามตัวเองว่าทำไมกันชีวิตหลังการแต่งงานของเธอถึงได้ระทมขนาดนี้ แล้วทำไมเธอถึงได้ทนโง่อยู่ได้แบบนี้กัน ทนกินหญ้ามาตั้งหลายปี ถ้าเธอเปลี่ยนมากินข้าวมันจะฉลาดขึ้นมาบ้างไหม ความสัมพันธ์เธอกลับเขามันจะเปลี่ยนไปรึเปล่า

เฮงซวยซะจริง