ผ่านมาร่วมสองเดือนกับความสัมพันธ์ระหว่างกานต์และบุณณดาที่ใช้คำว่าแฟน แม้ความรักจะไม่ได้หวือหวามากมายแต่กลับสร้างความสุขให้คนทั้งคู่ได้ทุกวัน ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงกัน ไม่มีวันไหนไม่ได้คุยกัน
หากวันไหนที่ยุ่งขอเพียงเวลาส่วนตัวแค่หนึ่งนาทีในการโทรคุยและบอกรักกัน เท่านั้นก็ทำให้วันที่ยุ่งไม่เหนื่อยจนเกินไป
อย่างเช่นวันนี้ที่บุณณดาต้องมางานวันเกิดของคู่ค้าทางธุรกิจ ทำให้หญิงสาวไม่ได้ไปหากานต์ที่ร้าน แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็อาสาจะขับรถมารับ บุณณดาจึงออกมายืนรอที่หน้าร้าน
“เฮียอยู่ไหนแล้ว ต้องรออยู่หน้าร้านแล้วนะคะ”
(ใกล้จะถึงแล้วครับ ต้องออกมายืนตรงคนเยอะๆ นะ อย่าไปยืนที่มืดๆ รู้ไหม ระวังตัวด้วยเฮียเป็นห่วง)
วันนี้เขารู้สึกว่าเขาเป็นห่วงบุณณดามากเป็นพิเศษ ในใจมันหวิวๆ อย่างไรชอบกล จนต้องไปรับหญิงสาวมาส่งที่ร้านและมารับกลับ
“ค่ะ รับทราบค่ะเจ้านาย ตอนนี้ต้องยืนข้างหน้าเลย คนเดินเข้าเดินออก
