บุณณดานั่งมองท้องฟ้า ผืนป่า ภูเขาและเมฆหมอกอันสวยงามอย่างเลื่อนลอยไร้จุดหมาย ความสวยงามของธรรมชาติเบื้องหน้า ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกของเธอดีขึ้นมาแต่อย่างใด แต่อย่างน้อยก็ทำให้เธอไม่รู้สึกแย่จนเกินไป สายลมแผ่วเบาพัดผ่านปะทะผิวกาย พาความสดชื่นมาเยือนไม่มากก็น้อย แต่เพียงไม่นานลมหายใจก็ถูกถอดถอนออกมาอีกครา
ก้มลงมองแหวนที่สวมติดนิ้วไว้ด้วยความสับสนและเสียใจ เธอไม่รู้ต้องทำยังไง ทั้งๆ ที่ความจริงก็รู้อยู่เต็มหัวใจว่าต้องทำยังไงต่อ เธอถึงได้หนีมาพักใจถึงเขาค้อ มาให้ธรรมชาติบำบัดความเศร้าเสียใจและความเจ็บปวด ก่อนจะกลับไปสู่ความเป็นจริง ว่าต่อไปนี้เธอจะเสียเขาให้คนอื่นไป
น้ำตาเม็ดโตกลิ้งลงบนแก้มเนียนทั้งสองข้าง รีบยกมือเช็ดมันทิ้งไป เธอไม่อยากอ่อนแอ เธอไม่อยากร้องไห้ เธอเกลียดการร้องไห้ เพราะมันทำให้เธอไม่สวยเอาเสียเลย แต่เมื่อคืนทั้งคืนเธอก็เอาชนะความเศร้าไม่ได้ ร้องไห้จนหลับไป
ความสุขทำไมใจร
