บุณณดาเดินหน้าบูดหน้าบึ้งเข้ามาภายในโรงแรม แม้พนักงานจะกล่าวทักทายแต่หญิงสาวก็เพียงแค่พยักหน้ารับและเชิดหน้าเดินฉับๆ ไปยังลิฟต์อย่างหงุดหงิดอารมณ์เสียที่ค้างคามากจากค่ำคืนที่ผ่านมา ที่เอาแต่นอนรอโทรศัพท์ผู้ชายที่บอกจะโทรหา จนเวลาเดินมาเกือบสามนาฬิกาก็ยังไม่โทรมา ครั้นพอตื่นขึ้นมาหวังว่าจะมีสักสายที่ไม่ได้รับ แต่เปล่าเลย ไม่มีสักสาย เป็นเหตุให้เกิดความหงุดหงิดมากวนจนถึงตอนนี้
“สวัสดีค่ะคุณต้อง วันนี้มาทำงานแต่เช้าเลยนะคะ” บุณณดาเพียงแค่พยักหน้ารับไม่ได้เอ่ยอะไรตอบกลับเลขาสาว
แพรวพรรณที่ยิ้มเต็มใบหน้าก็ถึงกับหน้าเจือน พลางสงสัยว่าเจ้านายของเธอเป็นอะไร จึงรีบเดินไปหากาแฟมาเสิร์ฟให้เผื่อจะทำให้ใบหน้าบูดบึ้งนั้นดีขึ้นมาบ้าง
“กาแฟค่ะคุณต้อง” บุณณดาพยักหน้ารับยิ้มบางออกไปให้เพียงนิด จากนั้นก็ก้มดูหน้าจอสมาร์ทโฟนในมือ ก่อนจะดึงลิ้นชักและยัดลงไปในนั้น
“คุณต้องเป็นอะไรหรือเปล่าคะ หน้าตาดูไม่ดี
