ไม่อยากเป็นแค่เด็กมาเฟีย

2. จะอยู่นี่เป็นเด็กของคุณ

2

แกร๊ก~~~

ร่างบางหันขวับไปมองประตูอย่างตื่นตระหนก ผู้ชายตัวโตผมสีเทา ค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามา คิ้วดก ตาคมกริบ จมูกโด่งเป็นสัน ปากได้รูป ไหนจะไหล่กว้างๆ นั่น บอกได้คำเดียวว่า 'หล่อ!'

"เด็กของฉัน" เขาเดินมาหยุดตรงหน้าหญิงสาว มองคนที่กล้าบอกว่าเป็นเด็กของเขา

"...ขอโทษค่ะที่พูดออกไปแบบนั้น" ขนมหวานรีบหลบสายตาคม

"เก่งดีนี่รู้จักใช้ฉันเป็นเครื่องมือ" เขาเชยคางเล็กขึ้นสบตา

"ขอบคุณที่ช่วยค่ะ ถ้าเรือเทียบท่าหนูจะรีบไป" เธอยกมือไหว้ขอบคุณผู้มีพระคุณ

"ยี่สิบล้าน ซื้อรถได้คันหนึ่งเชียวนะ จะให้ฉันขี่แค่สองวันเองเหรอ?" เขาเลิกคิ้วสูง เปลี่ยนจากเชยคางเป็นบีบแก้มนิ่ม แต่ไม่แรงนัก

"ยี่สิบล้าน!!" เธอโพล่งออกไปอย่างตกใจ "คุณ..คุณซื้อหนูเหรอ"

มีคนประมูลเธอไปสิบล้านไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาซื้อเธอยี่สิบล้านล่ะ

"ถ้าไม่จ่ายคิดว่าเธอจะได้นั่งอยู่ตรงนี้หรือไง"

"ขนมจะหาเงินมาคืนค่ะ"

"เมื่อไหร่"

"จะรีบหามาคืนให้เร็วที่สุดค่ะ" เธอไม่กล้ารับปาก เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะหาเงินมาคืนเขาได้เมื่อไหร่

"ออกไปให้พวกค้ามนุษย์จับไปเร่ขายตัว น่าจะคืนเงินฉันได้เร็วนะ ไม่ก็ออกไปบอกคนของฉันพาเธอไปคืนพวกมันซะสิ"

"ไม่เอา!" เธอปฏิเสธทันที ใครจะยอมกลับไปกับไอ้พวกนั้นกัน ไม่มีวัน! หัวเด็ดตีนขาดเธอก็ไม่กลับไป!

"งั้นก็มาทำหน้าที่ของเธอ" เขาเดินไปนั่งบนเตียง สายตาจ้องมองไปที่ลูกนกน้อย

"หนูช่วยงานคุณได้นะ เป็นแม่บ้านก็ได้ คุณหักเงินได้ทุกบาท จนกว่าหนูใช้หนี้คุณหมด" เธอยอมเป็นแม่บ้านเธอยอมทุกอย่าง ขอแค่อย่าส่งเธอกลับไปหาคนพวกนั้น

"จะเป็นเด็กของฉันก็มาทำหน้าที่ซะ ไม่ก็ออกไป!"

น้ำเสียงและสายตาที่ดูเด็ดขาดนั่น ทำเอาร่างบางสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เอือก!

ขนมหวานยืนเม้มปากแน่น พยายามหาทางออกที่ดีที่สุด ถ้าเธอออกจากห้องนี้ไป คนพวกนั้นจะยังตามเธออยู่เหรอ เพราะคาเดนซื้อเธอแล้ว พวกเจ้าหนี้คงไม่มายุ่งกับเธอหรอก ถ้าออกไปก็ไปอยู่ที่มีผู้คนเยอะๆ รอจนกว่าเรือเทียบท่า จากนั้นก็หาเงินมาคืนเขา แค่นี้เรื่องทุกอย่างก็จบแล้วนี่!

ก๊อกๆ

"เข้ามา!" คาเดนบอกเสียงเข้ม สายตายังจ้องมองลูกนกน้อยที่ชั่งใจอยู่

"ฝ่ายนั้นไม่ยอมครับ บอกว่าจะเอาผู้หญิงกลับไป" บอดี้การ์ดเข้ามารายงาน แล้วมองไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่

ผู้หญิงคนนั้นหมายถึงเธอ!

"ไม่ไป!!!" ขนมหวานโพล่งออกไปทันที หัวเด็ดตีนขาดเธอก็ไม่กลับไป ไม่เอา!!

"เอาไง" คาเดนถามลูกนกน้อย

"หนูจะอยู่นี่ เป็นเด็กของคุณ" เธอตัดสินใจได้ทันที ก็ถ้าให้เลือกกลับไปกับคนพวกนั้น เธอยอมเป็นเด็กของคนตรงหน้าดีกว่า

"เรื่องแค่นี้พวกมึงจัดการไม่ได้" คาเดนพูดกับลูกน้อง ทั้งที่ตายังจ้องมองคนตรง

"ผมจะรีบจัดการครับนาย" บอดี้การ์ดบอกแล้วกลับออกไป

"หนูต้องทำยังไงบ้าง" เธอถามเสียงสั่น

"จะเล่นบทสาวบริสุทธิ์?"

"...." ร่างบางก้มหน้างุด เล่นอะไรล่ะ เธอไม่เคยจริงๆ

"คิดว่าต้องทำยังไงให้ฉันพอใจ ถ้าไม่อยากทำก็ออกไป" เขาบอกพลางเดินไปมินิบาร์มุมห้องเทเหล้าดื่ม

ขนมหวานเม้มปากแน่นกว่าเดิม ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าตัวเองออก แล้วขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยตัวที่สั่นเทา และพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เธอจะต้องทำให้เขาพอใจ ไม่งั้นเธอจะต้องถูกส่งตัวกลับไปหาไอ้พวกเจ้าหนี้นั่น

คาเดนเห็นแบบนั้นก็แทบเอามือกุมขมับ นี่เธอไม่เคยจริงๆ สินะ เขาอยากจะบ้าตาย ผู้หญิงที่ทำอะไรไม่เป็นแบบนี้ไม่ใช่สเปกเขาสักนิด แต่ว่าเรือนร่างอันเปลื่อยเปล่าที่นอนตัวสั่นนั่น มันกลับทำให้เขามีอารมณ์ขึ้นมาซะนี่

"นอนเฉยๆ ไม่ทำให้ฉันพอใจได้หรอกนะ" เขาเดินถือแก้วกลับมาที่เตียง มองร่างบางน่าสัมผัสนั่น และทันทีที่เขานั่งลงบนเตียงสัมผัสขาเรียว ร่างบางก็กรีดร้องลุกขึ้นถอยหนี

"อร๊าย!!!"

"...." คาเดนมองเธอนิ่งไม่พูดอะไร

"นะ...หนูแค่ตกใจ" ขนมหวานเห็นสายตานั่น ก็รีบกลับมาหาเขา

"..." คาเดนยังคงนิ่ง เขากำลังคิดว่าจะปล่อยเธอไปดีมั้ย เพราะเขาไม่ชอบบังคับใคร แต่ทว่าร่างบางกลับเข้ามาโอบกอดรอบคอเขา

"คะ...คุณสอนหนูได้มั้ยคะ"

สิ้นคำขนมหวาน เขายกเหล้ากระดกรวดเดียวก่อนจะทิ้งแก้วในมืออย่างไม่ไยดี แล้วก้มลงจูบลูกนกน้อยที่อ้อนให้เขาสอน

จุ๊บ จ๊วบ

"อื้อออ!!" ร่างบางสะดุ้งตกใจกลัว แต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้น คาเดนรับรู้ถึงความหวาดกลัวนั่น เขาจึงเปลี่ยนจากจูบดูดดื่มเป็นละเมียดละไม แล้วค่อยๆ กลับมาจูบอย่างดูดดื่มและร้อนแรงอีกครั้ง จนร่างบางอ่อนระทวยไปหมด

การสอนดำเนินไปอย่างร้อนแรง ถึงนี่จะเป็นครั้งแรกแต่เธอก็ตอบสนองเขาได้เป็นอย่างดี คาเดนพอใจกับนักเรียนหัวไวคนนี้ เขาบอกเธอซ้ายเธอก็ซ้าย เขาบอกขวาเธอก็ขวา เรียนรู้ได้เร็ว ไม่น่าเบื่ออย่างที่เขาคิด จนกระทั่ง...

"พอแล้ว! ไม่เอาแล้ว หนูไม่อยากเป็นเด็กของคุณแล้ว!" ร่างบางลุกขึ้นวิ่งหอบเสื้อผ้าไปที่ประตูห้อง เมื่อเห็นความใหญ่โตของคนตรงหน้า

"งั้นก็รีบออกไปให้พวกมันจับไปขายสิ" คาเดนเสยผมขึ้น พยายามระงับอารมณ์ ทั้งที่ร่างกายที่ชี้โด่อยู่นี่ปวดหนึบ จะมาไม่ยอมอะไรตอนนี้!!

"...." ขนมหวานกอดเสื้อผ้าแน่น มองเจ้าโลกของเขาที่ชี้หน้าเธอ มันใหญ่เกินไป เธอกลัวนี่

"รีบออกไปสิ" เขาเร่งเธอ พยายามใจเย็น ทั้งที่อยากเข้าไปกระชากเธอกดลงเตียงตอนนี้! แม่งทำให้เขามีอารมณ์ขนาดนี้แล้วจะหนีงั้นเหรอ

"มะ...ไม่เอา" เธอปฏิเสธเสียงเบา เพราะถ้าออกไปเธอต้องถูกจับไปขาย และคงหนีไม่พ้นเรื่องนี้

"งั้นก็กลับมาทำหน้าที่ของเธอต่อ!" เขาพยายามบอกอย่างใจเย็น

"อย่าทำเจ็บนะ" เธอยอมเดินกลับมาหาเขา ใบหน้าหล่อเหลากับร่างกายอันสมบูรณ์แบบของเขา มันทำให้ใจเต้นแรงก็จริง แต่ว่าเธอกลัวเจ็บนี่

หมับ!

"สัมผัสมัน" เขาคว้ามือเล็กสัมผัสกับน้องชายตัวเอง ทำความคุ้นชินเพื่อไม่ให้เธอกลัว