79
สามชั่วโมงผ่านไป คาเดนยังยืนอยู่ที่เดิม เหมือนพวกทหารที่มีความอดทนสูงมาก ส่วนขนมหวานก็อยู่ในบ้าน ไม่ยอมเปิดประตูให้ เธอเดินไปมา แอบชำเลืองดูคนตัวโตบ้าง แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ ที่มองเพราะเธออยากให้เขาไปให้พ้นๆ หน้าต่างหาก แต่แล้วแดดที่จ้าๆ ก็ค่อยๆ หายไป เพราะมีก้อนเมฆสีดำมาบดบัง ลมกระโชกอย่างรุนแรง พร้อมกับฝนที่ตกลงมาดื้อๆ
คาเดนที่ยืนตากแดดอยู่เมื่อครู่เปียกปอนไปทั้งตัวในชั่วพริบตา แต่เขาก็ไม่ไปไหน ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ถึงฝนจะตกหนักแค่ไหน ฟ้าจะร้องจะผ่า เขาก็ยืนนิ่ง จนคนที่ทนไม่ไหวเป็นคนที่อยู่ในบ้านเสียเอง
"เข้ามาสิ เดี๋ยวก็ตายหรอก!" ร่างบางเดินมาเปิดประตูให้ ไม่ใช่ว่าเป็นห่วง แต่เธอกลัวเวลาตอบคำถามลูก ว่าทำไมพ่อถึงตายหรอกนะ
"ขอบคุณครับ" คาเดนมองสบตาร่างบางอย่างดีใจ อย่างน้อยเธอก็เป็นห่วงเขา ผู้ชายเลวๆ ที่ทิ้งเธอไปวันนั้น
"ไม่มีเสื้อผ้าให้หรอกนะ อยากอาบน้ำก็หาเองแล้วกัน" ร่างบางบอกด้วยส
