สัญญามัดใจยัยพริตตี้

Chapter 1 ดังข้ามคืน “เฮ้!..น้องนิลิน หันมาทางนี้หน่อยครับ หืมม…สวยมากครับ” หญิงสาวใบหน้าสะสวย ดวงตากลมโต หันใบหน้าเรียวสวยไปตามเสียงเรียกของช่างภาพชื่อดัง ก่อนที่ร่างโปร่งระหงสมส่วนของหญิงสาวจะยืนโพสต์ท่าคู่กับรถสปอร์ตหรูให้ช่างภาพได้ถ่ายรูปของเธอ ในระหว่างที่หญิงสาวกำลังโพสต์ท่าถ่ายรูปอยู่นั้น หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่มางานมอเตอร์โชว์ต่างหันไปมองเธอด้วยความสนใจ เพราะไม่ว่าเธอจะโพสต์ท่าไหนทุกทวงท่าของร่างบางล้วนดูเซ็กซี่เย้ายวนไปหมด ไหนจะใบหน้าหวานรูปไข่ที่รับกันกับจมูกเล็กดูสวยและริมฝีปากอวบอิ่มระเรื่อสีแดงแถมผิวพรรณของเธอยังขาวใสอมชมพูดูมีออร่าอีกด้วย ทำให้ยิ่งเพิ่มความมีเสน่ห์ให้หญิงสาวเพิ่มขึ้นไปอีก จนหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่หลายคนแอบมองแทะโลมเรือนร่างของเธอด้วยสายตา “ขอบคุณมากค่ะ พี่ท็อป ” เสียงหวานเอ่ยขอบคุณช่างภาพชื่อดัง สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ นิลิน อายุ 25 ปี เป็นพริตตี้ตามงานมอเตอร์โชว์รถยนต์ ฉันเริ่มรับงานเป็นพริตตี้ตั้งแต่ฉันเรียนมหาวิทยาลัยปีที่สามและหลังจากเรียนจบ ฉันก็ทำอาชีพนี้เป็นอาชีพหลักเลยก็ว่าได้ ฉันไม่ได้เป็นพริตตี้ที่มีชื่อเสียงโด่งดังอะไรมากมายหรอกค่ะ เพราะที่ฉันมีงานได้ทุกวันนี้ก็เป็นเพราะรุ่นพี่ในวงการหางานมาให้ซะเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็จะมีบ้างที่เป็นงานเล็กๆ ที่มีเจ้าของงานติดต่อมาที่ฉันโดยตรง “กลับคอนโดเลยไหม?” เสียงเพื่อนของฉันเอ่ยถามขึ้นเมื่อถึงเวลาเลิกงาน เธอชื่อพลอยใส เป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง ฉันรู้จักกับพลอยใสตั้งแต่ฉันเริ่มรับงานเป็นพริตตี้ใหม่ๆ เลย และด้วยความที่เราสองคนถูกโฉลกกันด้วยแหละมั้ง ทำให้ฉันและพลอยใสกลายเป็นเพื่อนสนิทกันจนถึงทุกวันนี้ พลอยใสเธอมีรูปร่างหุ่นดี ผิวขาว หน้าตาสะสวยเซ็กซี่ แต่ส่วนใหญ่พลอยใสจะรับงานเป็นพริตตี้ที่สนามงานแข่งรถ “วันนี้ฉันจะเข้าไปบ้านน่ะพลอย” ฉันเอ่ยตอบพลอยใสเพราะปกติฉันพักอาศัยที่คอนโด แต่เพราะฉันไม่ได้กลับบ้านเป็นอาทิตย์แล้ว วันนี้ฉันจึงกลับบ้านไปให้พ่อแม่ของฉันเห็นหน้าเห็นตาซะหน่อย “อ้าวเหรอ...งั้นฉันไปด้วย ฉันคิดถึงน้องอคิน” พลอยใสพูดด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่ม เมื่อมันเอ่ยถึงน้องชายเพียงคนเดียวของฉัน ยัยนี่มันกะล่อนไปเรื่อย ฉันละกลัวน้องชายของฉันจะหลงเสน่ห์มันเข้าจริงๆ เพราะมันยิ่งสวยๆ อยู่ด้วย “แกนี่จริงๆ เลย แกปล่อยให้น้องชายฉันไปเจอคนดีๆ เถอะย่ะยัยพลอย น้องชายฉันพึ่งจะสิบแปดเองนะยะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงขบขันและส่ายหัวเบาๆ ให้กับความขี้เล่นของมัน “เฮ้! แล้วฉันไม่ดีตรงไหนยะ ฮ่าๆ” พลอยใสพูดไปหัวเราะไปอย่างอารมณ์ดี "ทุกตรงจ้ะเพื่อนรัก" “นิดๆ หน่อยๆ น่า พี่ผัว พอกระชุ่มกระชวยหัวใจ” ดูๆ ดูยัยพลอยมันเรียกฉันสิคะ "โอ๊ย… ฉันไม่พูดกับแกแล้ว" ฉันเอ่ยจบ ฉันก็ก้าวขาเรียวเดินหนีมันไปที่ลานจอดรถทันที โดยมียัยพลอยหัวเราะไล่หลัง แล้วเดินตามฉันมาด้วย "ฮ่าๆ" @ บ้านนิลิน “สวัสดีค่ะพ่อแม่” ฉันยกมือไหว้พ่อกับแม่ของฉันที่นั่งอยู่ที่โซฟา ก่อนที่จะเข้าไปโอบกอดท่านทั้งสองด้วยความคิดถึง "นึกว่าจะลืมคนแก่ที่บ้านไปซะแล้ว..." แม่ของฉันเอ่ยขึ้นด้วยความน้อยอกน้อยใจ ก่อนที่ท่านจะเอาฝ่ามือลูบหัวของฉันเบา ๆ "ใครจะลืมคนสวยได้ลงล่ะคะ ฟอด! ฟอด!" ฉันหอมไปที่แก้มทั้งสองข้างของท่านหนักๆ ด้วยความเอาใจ “สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า” ยัยพลอยใสยกมือไหว้พ่อกับแม่ของฉันด้วยความนอบน้อม “จ้า หนูพลอย” แม่ฉันรับไหว้พลอยใส ส่วนพ่อฉันไม่ได้เอ่ยอะไรท่านเพียงแค่พยักหน้าและยิ้มอบอุ่นไปให้พลอยใสเท่านั้น คุณพ่อคุณแม่ของฉันรักพลอยใสเหมือนลูกของท่านคนหนึ่งก็ว่าได้ “อคินไปไหนล่ะคะแม่” ฉันเอ่ยถามหาน้องชาย เพราะตั้งแต่เข้าบ้านมาฉันยังไม่เห็นแม้แต่เงาน้องชายตัวดีของฉันแม้แต่น้อย “น้องไปบ้านเพื่อนน่ะลูก ปะๆ ไปทานข้าวกันเถอะ” พ่อของฉันเอ่ยชวนไปรับประทานข้าว "เป็นไงบ้างลูก เหนื่อยไหม? ถ้าเหนื่อยก็พักบ้างนะลูก" พ่อของฉันเอ่ยถามด้วยความห่วงใย "ไม่เหนื่อยเลยค่ะพ่อ" ฉันยิ้มกว้างและตอบปฏิเสธท่านไป เพราะฉันไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง "แล้วหนูพลอยล่ะลูก เป็นไงบ้างช่วงนี้" แม่ของฉันหันไปถามพลอยใสบ้าง "สบายมากค่ะคุณป้า" ยัยพลอยเอ่ยตอบแม่ของฉันด้วยรอยยิ้มที่สดใสเช่นกัน "งั้น..ก็กินข้าวกันเยอะๆ เลยนะลูก พวกหนูดูผอมกว่าเดิมเยอะเลย"พ่อของฉันเอ่ยบอกฉันและพลอยใส ในระหว่างที่ฉันกำลังนั่งรับประทานข้าว ฉันสังเกตเห็นว่า พ่อของฉัน ท่านมีสีหน้าเครียดกับอะไรบางอย่าง แต่ฉันยังไม่เอ่ยถามอะไรออกไปตอนนี้ จนกระทั่งรับประทานข้าวเสร็จ ฉันก็เก็บเอาจานชามไปล้าง ส่วนยัยพลอยใสก็นั่งคุยกับพ่อแม่ของฉันถามสารทุกข์สุกดิบ สักพักพลอยใสก็ขอตัวกลับ และเมื่อฉันเดินออกจากห้องครัว ฉันเห็นพ่อของฉันนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โซฟารับแขกเพียงคนเดียว ส่วนแม่ของฉันท่านน่าจะเข้าพักผ่อนไปแล้วเพราะท่านสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง “พ่อ ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าคะ หนูเห็นพ่อสีหน้าเครียดๆ” ฉันเอ่ยถามขึ้น “พ่อไม่ได้เป็นอะไรหรอกลูก…พ่อก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนแก่น่ะ” ชายสูงวัยพยายามฝืนยิ้มให้บุตรสาวของตน “หนูรักพ่อนะคะ” ฉันโอบกอดร่างหนาท้วมด้วยความรัก “นิลิน” พ่อเอ่ยเรียกฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “คะพ่อ” ฉันผละกอดออกจากร่างหนาท้วม แล้วมองใบหน้าพ่อของฉันด้วยความสงสัยว่าพ่อฉันจะเอ่ยอะไรออกมา “ถ้าพ่อทำอะไรผิดพลาดไป...หนูจะอภัยให้พ่อได้ไหมลูก?” พ่อฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน “คุณพ่อ มีเรื่องไม่สบายใจอยู่ใช่ไหมคะ?” ฉันเอ่ยถามท่านด้วยความเป็นห่วง “เปล่าหรอกลูก...หนูอย่าไปสนใจเลย หนูขึ้นไปพักผ่อนเถอะลูก…” พ่อของฉันเอ่ยปฏิเสธ “หนูรักพ่อนะคะ ถ้าพ่อพร้อมที่จะเล่าให้หนูฟังเมื่อไร พ่อบอกหนูได้ตลอดเวลาเลยนะคะ หนูอยู่ข้างๆ พ่อเสมอนะคะ” ฉันเอ่ยจบ ฉันก็เดินขึ้นห้องนอนของฉันและเมื่อเดินเข้ามาห้องนอน ฉันก็เอนกายลงบนที่นอนนุ่มทันที จากนั้นเปลือกตาของฉันก็เริ่มหนักอึ้งจนเผลอหลับไป รุ่งเช้า กริ๊งง.. (ฮัลโหล ยัยลิน แกรีบไปดูเพจของพี่ท็อปตอนนี้ด่วนเลย พี่ท็อปเขาลงรูปแกที่งานมอเตอร์โชว์) เมื่อฉันรับสายโดยที่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ยัยพลอยก็พูดแทรกรัวเร็วด้วยความตื่นเต้นขึ้นมาซะก่อน  "พี่ท็อปเขาก็ลงรูปพริตตี้ตามงาน เป็นเรื่องปกติป่าววะ" (ก็นี่มันไม่ปกติไงยะ เพราะมีคนแชร์รูปแกเป็นล้านๆ คนไงล่ะ ตอนนี้แกดังใหญ่แล้วโว้ย ยัยลิน) “ฉันเนี่ยนะดัง” ฉันทวนถามมันอีกครั้ง…ด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อในสิ่งที่มันพูด (เออก็แกนั่นแหละยัยลิน ที่ตอนนี้ดังเป็นพลุแตกแล้ว รีบไปดูตอนนี้เลย...แค่นี้แหละ) ตู๊ดดดๆ จากนั้นพลอยใสก็วางสายไป “อะไรของมัน พูดยังไม่ทันจะรู้เรื่องก็วางไปซะละ…แล้วใครแชร์อะไรเป็นล้านๆ” ฉันบ่นพึมพำคนเดียว ก่อนที่ฉันจะเลื่อนโทรศัพท์เข้าไปที่เพจของพี่ท็อปตามที่พลอยใสบอก Facebook Top_Photographer พริตตี้สุดแซ่บแห่งปี 2020 ติดตามผลงานน้องนิลินได้ที่นี่นะครับ IG : Nilin_Nilin ถูกใจ 4,100,000 ความคิดเห็น 3 ล้านรายการ แชร์ 3,000,500 ครั้ง  เมื่อฉันเลื่อนไปดูที่เพจ Facebook ฉันต้องขยี้ตาหลายๆ ครั้ง เมื่อฉันเห็นคนแชร์รูปของฉันที่นั่งเท้าคางที่โซฟาที่งานมอเตอร์โชว์เป็นล้านๆ คน และเมื่อฉันกดเข้าไปดูในไอจีของฉันก็มีคนกดติดตามพุ่งขึ้นเป็นล้านๆ คนอย่างรวดเร็ว จากเดิมที่มีติดตามไอจีของฉันไม่ถึงพันคน กริ๊งงงงงงง เฮือก! ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อมีเสียงโทร. เข้าอีกครั้ง “ฮัลโหลค่ะ เจ๊โอปอ” ฉันเอ่ยทักทายคนปลายสาย (น้องนิลินจ๊ะ อาทิตย์หน้ามีคิวว่างไหมจ๊ะ) เจ๊โอปอเอ่ยถามขึ้น เจ๊โอปอเป็นโมเดลลิ่งจัดหางานให้สาวพริตตี้ออกบูธตามงานมอเตอร์โชว์หรืองานถ่ายแบบต่างๆ ซึ่งงานที่เจ๊โอปอติดต่อมามักจะเป็นงานใหญ่ๆ ทั้งนั้น “ว่างค่ะ ยังไม่ได้รับงานที่ไหนเลยค่ะเจ๊” (เริดมากค่ะลูกสาว เจ๊กำลังหาพริตตี้ยืนสวยๆ ถ่ายคู่กับรถสปอร์ตหรูนำเข้ามาใหม่ของบริษัท RM CAR ในงานเปิดตัวอาทิตย์หน้าน่ะจ้ะ คุณน้องสนใจไหมคะ? เจ๊ให้ค่าตัวคุณน้องชั่วโมงล่ะหมื่น ยืนสวยๆ ยิ้มหวานๆ แค่สามชั่วโมง ) “โห…เจ๊...หนูสนใจมากเลย ปกติหนูยืนจนเมื่อยขาได้ชั่วโมงพันกว่าบาทเองค่ะเจ๊” ฉันเอ่ยด้วยเสียงตื่นเต้นดีใจ เพราะแค่ยืนสวยๆ สามชั่วโมงก็ได้เงินแล้วสามหมื่น มีใครจะไม่รับบ้างจริงไหม? เพราะปกติฉันยืนจนเมื่อยขาได้ชั่วโมงละพันกว่าบาทเท่านั้นเอง (ตอนนี้คุณน้องเป็นพริตตี้ที่มีชื่อเสียงโด่งดังแล้วนะคะ ค่าตัวคุณน้องจะถูกๆ เหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะคะ คุณน้องขา) “ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งเจ๊ ” ฉันเอ่ยตอบด้วยความเคอะเขิน (เจ๊พูดจริงๆ จ้ะ เจ้ฟันธงได้เลยว่าค่าตัวคุณน้องจะพุ่งขึ้นสูงกว่านี้อีกค่ะ) เจ๊โอปอพูดน้ำเสียงจริงจังผ่านโทรศัพท์ “ขอให้เป็นแบบที่เจ๊พูดด้วยเถอะค่าาา สาธุ” (งั้น...เดี๋ยวเจ๊โทร. นัดวันเวลาอีกทีนะ) "ค่ะเจ๊" จากนั้นฉันก็วางสายไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข...ฉันคงไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? ที่พริตตี้ธรรมดาๆ แบบฉัน จะมีชื่อเสียงที่โด่งดังเพียงข้ามคืนแบบนี้....