ร่างแน่นิ่งหมดสติอยู่บนเตียงคนไข้ หลับตาไม่รับไม่รู้ความเป็นไปของโลกภายนอกอันสกปรกโสมม
“รื่นอาการหนักมาก”
จันทร์แรมพี่สาวของรื่นยืนน้ำตาไหลนองใบหน้า แค่ประเมินด้วยสายตา หล่อนก็พอจะรู้ว่ามันดูเลวร้ายกว่าที่คิดเอาไว้มาก
“ฮือๆ... อย่าตายนะรื่น”
มาลีร้องไห้ออกมาอีก ภาพสุดสะเทือนใจนั้นทำให้หล่อนไม่อาจสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้กับสิ่งที่เห็น
ศีรษะของรื่นถูกโกนเกลี้ยงจนเห็นรอยแผลอันเกิดจาการผ่าตัดซ้ำแล้วซ้ำอีก เพราะเลือดจำนวนมากที่ยังคงคั่งอยู่ในสมอง
“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด... เอ็งต้องทำใจนะมาลี”
จันทร์แรมสงสารเมื่อเห็นมาลีร้องไห้สะอึกสะอื้นปานจะขาดใจ รื่นดูแย่มาก สายยางเส้นเล็กๆ ระโยงระยางมาจากอุปกรณ์ช่วยชีวิตทั้งหลาย นายแพทย์ผู้ยืนสังเกตอาการของรื่นอยู่ใกล้ๆ รู้ว่าเส้นกราฟที่แสดงอัตราการเต้นของหัวใจรื่น... กำลังอ่อนล้า แผ่วลงทุกที ริบหรี่ดั่งปลายเทียนที่อ่อนแสงลงทุกขณะ
“ไม่น่า
