“ปล่อย... พี่เดชอย่า”
มาลีพยายามขัดขืน เมื่อจมูกโด่งระดมซุกไซ้นวลแก้มและซอกคอของหล่อน มือซุกซนปะป่ายลูบคลำขึ้นมาบีบขยำสองเต้า
“หยุดนะพี่เดช... เดี๋ยวใครมาเห็น”
มาลีร้องห้าม ก่อนที่อะไรๆ จะเตลิดเลยไปไกลกว่านี้ ข้อศอกน้อยๆ กระทุ้งเข้าที่ท้องของไอ้เดชพัลวัน
“อ่า... อ๊อย... ยะ... อย่า”
โดนเล้าโลมไม่ทันเท่าไร มาลีก็พริ้มตาซ่านสยิว ไอ้เดชกระตุกยิ้ม กระหยิ่มใจเมื่อเห็นหล่อนออกอาการหวามไหว แสงจันทร์ของคืนข้างขึ้นสว่างจนเห็นสีหน้าของมาลีได้ชัดเจน ริมฝีปากของหล่อนเม้มแน่นหลังจากโดนบีบนมอยู่ครู่ใหญ่ๆ
“มาลีจ๋า… ข้าต้องการเอ็งเหลือเกิน”
ไอ้เดชรวบร่างรัดรึงของมาลีขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน คนโดนอุ้มใจหายวาบ แต่ก็ร้องไม่ออก ปลายเท้าน้อยๆ ของหล่อนละลิ่วลอยขึ้นจากพื้น
“ข้าจะให้ความสุขเอ็ง”
ไอ้เดชพึพำขณะอุ้มมาลีเข้ามาในป่ากล้วย วางร่างของหล่อนลงบนแคร่ไม้ไผ่เก่าๆ
“ฉันกลัวใครมาเห็น”
มาลีทั้งอยาก
