“แล้วมึงเป็นผัวประเภทไหนกันวะไอ้ล้อม... ไอ้ห่า ถึงได้เป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้... มึงเคยนึกบ้างไหมว่านังมาลีมันทรมานใจขนาดไหนที่มึงให้ความสุขมันไม่ได้”
ช่างยอดพยายามโน้มน้าวให้เข้าเรื่อง
“ก็ไม่เห็นมันเป็นไร... มันก็อยู่ของมันได้”
บุญล้อมตอบเสียงห้วน
“ก็เพราะคิดแบบนี้นี่แหละ... ไอ้เหี้ย... ที่กูว่ามึงเห็นแก่ตัวก็เพราะมึงไม่นึกถึงหัวอกของเมีย”
“พี่ยอดหมายความว่ายังไง?”
บุญล้อมเหลือบมองหน้าช่างยอดด้วยสายตาครุ่นคิด
“ก็นังมาลีเมียมึงยังสาวยังสวย... มันมีเลือดเนื้อ มีชีวิตจิตใจ มีความต้องการทางเพศ ไม่ยุติธรรมเลยสักนิดที่นังมาลีจะต้องหักห้ามความต้องการเอาไว้เพราะมึงสนองให้ไม่ได้ ถ้ามึงรักนังมาลีจริง... มึงก็ควรจะให้โอกาสมันบ้าง... ควรเปิดทางให้มันมีความสุขบ้าง”
“พี่ยอดหมายความว่ายังไง... ”
บุญล้อมถามซื่อๆ
“อ้าว... ไอ้เหี้ย นี่มึงยังไม่เข้าใจอีกหรือ?”
ช่างยอดยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ
“ก็นังม
