ฅนคลั่งรัก

บทนำ: วิวาห์น้ำตา

เสียงดนตรีสากลดังขึ้นเป็นบทเพลงรักของศิลปินชาวอเมริกัน ความหมายของเพลงนี้คือ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ฉันจะรักคุณไปทุก ๆ พันปี รูปถ่ายใบหนึ่งปรากฏภาพของชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งอยู่ในชุดนักศึกษา ทั้งสองคนกำลังยิ้มแย้มให้กับกล้อง วงแขนแข็งแกร่งโอบกอดหญิงสาวผู้เป็นที่รักอย่างหวงแหน ทำให้เดาได้เลยว่าชายหญิงคู่นี้มีความสัมพันธ์อย่างไรกัน

หยดน้ำรินไหลออกจากดวงตาที่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพงได้หยดลงมากระทบรูปภาพใบนั้นที่หล่อนสัมผัสอยู่ เสียงสะอื้นไห้เล็ก ๆ ดังคลอไปกับบทเพลงรักซึ่งถ้าใครมาเห็นแล้วคงคิดว่าไม่เข้ากันสักนิด

มือบอบบางค่อย ๆ พลิกกลับไปอ่านข้อความด้านหลัง ‘ดาวเป็นแฟนกับพี่นะ’ ภาพในวันวานยังคงฉายชัดอยู่ในความทรงจำราวกับเทปที่ถูกกรอซ้ำไปซ้ำมา เปลือกตาสีชมพูอ่อนที่มีแพรขนตายาวพับปิดลงและนึกย้อนไปยังอดีตที่เธอและเขายังคงรักกันหวานชื่น

“พี่ภาค อย่าทำแบบนี้นะคะดาวอายเขา” หญิงสาวในชุดนักศึกษาที่ดูจะตัวเล็กเกินไป จนทำให้เสื้อที่ใส่อยู่รัดแน่นเห็นหน้าอกหน้าใจจนเกินงาม แต่บัดนี้ได้ถูกคลุมไปด้วยเสื้อคลุมนักกีฬาตัวหลวมโคร่งปกปิดร่างกายและยังรูดซิปมาถึงคอ หญิงสาวถึงกับชักสีหน้าใส่คนตัวสูงพร้อมทำท่าจะดึงเสื้อคลุมออกไป

“ก็พี่หวง ดูดาวแต่งตัวสิ แล้วนี่กระโปรงน่ะยาวได้แค่นี้หรือไง ถ้าพี่ไม่เกรงใจพระพุทธรูปที่ตั้งอยู่ตรงหน้า พี่คงถอดกางเกงพี่มาใส่ให้ดาวแล้วและถ้าดาวดื้อจะถอดเสื้อคลุมพี่ออกอีก คืนนี้เราได้เห็นดีกันแน่” ภาคินกล่าวเสียงเข้มคาดโทษแฟนสาวสุดสวยของตนที่ชอบแต่งตัวขัดตาเขาอยู่เป็นประจำ

ภาพที่คนรักคอยตามหึงหวงยังคงฉายชัดในความทรงจำ มือที่กำลังจับรูปถ่ายยกขึ้นมาทาบอก น้ำตาหลายหยดไหลเปรอะเปื้อนแก้มทั้งสองข้าง ถึงแม้หลายครั้งที่เธอและเขาจะทะเลาะกันแต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะเลิกกันขาดเลยสักครั้ง ความรักและความสุขที่ภาคินมอบให้เนตรดาวจะยังคงอยู่ในความทรงจำของเธอตราบสิ้นลมหายใจ…….

“ปึง ปึง ปึง”

เสียงประตูดังขึ้นติดต่อกันสามครั้ง แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เนตรดาวหลุดออกจากภวังค์ หญิงสาวรีบดึงทิชชูมาซับน้ำตาและรีบเก็บซ่อนภาพแห่งความทรงจำนั้นไว้ใต้โต๊ะ

“เข้ามาได้” เนตรดาวปรับสีหน้าให้ดูแจ่มใสขึ้นถึงแม้ว่าในใจจะตรงกันข้ามก็ตาม

“พิธีใกล้จะเริ่มแล้วนะครับ” ผู้เป็นพี่สาวที่ตกอยู่ในภวังค์ พยายามปรับอารมณ์ เพื่อดึงความรู้สึกของตัวเองกลับมาจากในอดีต แต่ต้องน้ำตาตกในอีกรอบเมื่อรู้ว่าวินาทีต่อไปข้างหน้านี้ ชีวิตของตนจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

‘เพราะเด็กคนนี้สินะที่ทำให้ชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้’ เนตรดาวฝืนยิ้มให้น้องชายพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่ร่างเพรียวบางจะเดินเชิดออกไปโดยที่ไม่หันกลับไปมองน้องชายของตนอีกเลย

ปัง!!!

ผู้เป็นน้องชายได้แต่มองตามพี่สาวตาละห้อย คนตัวเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อยในสมองคิดไม่ตกกับงานวิวาห์ในครั้งนี้ ที่ดูเหมือนว่าเจ้าบ่าวจะไม่ใช่ ‘ภาคิน’ แฟนหนุ่มที่คบกันมาหลายปี แต่เป็น ‘ภูมินทร์’ พี่ชายของพี่ภาค แถมพี่สาวของเขาก็เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน

หกเดือนก่อนหน้านี้…..

ใบหน้าเล็กหันไปตามแรงตบจากฝ่ามือสวยที่สั่นเทาด้วยแรงอารมณ์ ดวงหน้าหวานค่อย ๆ หันมามองเจ้าของรอยฝ่ามือที่ฝากไว้บนแก้มตน

“ฉันเกลียดแก แกได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียดแก ฉันเกลียดพ่อ ถ้าฉันไม่ต้องมาอยู่ในครอบครัวนี้ ฉันก็คงไม่ต้อง….” หญิงสาวสะอื้นฮักราวกับจะขาดใจ นัยน์ตาสวยที่ตอนนี้บดบังไปด้วยน้ำตากำลังจดจ้องใบหน้าหวานกึ่งตกใจด้วยความแค้นเคือง

“มันเกิดอะไรขึ้นครับพี่ดาว ทำไมพี่ดาวถึง…” ร่างเล็กใช้มือดันตัวเองเพื่อลุกขึ้นหวังจะเข้าไปปลอบประโลมพี่สาวจึงไม่ได้สังเกตเศษแก้วที่ตกลงมาแตก

ฉึก

“โอ๊ย” ฝ่ามือเล็กได้รับบาดเจ็บทันทีหลังจากที่ได้สัมผัสกับเศษแก้ว

“พิงลูก ดาวทำอะไรน้อง” เสียงประมุขของบ้านวันตะไพศาลดังก้องไปทั่ว ฝีเท้ารีบเดินเร่งมาหาลูกชายหัวแก้วหัวแหวน เมื่อเห็นสภาพลูกชายเลือดตกยางออก ตาคมจึงเบิกกว้างก่อนที่จะง้างมือแล้วหันไปหาลูกสาว

“เพี้ยะ เพี้ยะ ผลัก”

เสียงตบดังขึ้นสองครั้ง หน้ามือและหลังมือแรงตบที่ ‘พักพิง’ ได้รับนั้นเทียบไม่ได้เลย การกระทำของประมุขส่งผลให้ร่างของหญิงสาวล้มหัวกระแทกลงกับขอบโต๊ะ เลือดสีแดงสดไหลหยดลงพื้นพร้อมทั้งเลือดที่ไหลตรงมุมปาก

“ออกไปจากบ้านฉัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแกไม่ใช่ลูกของบ้านนี้อีกเนตรดาว” เสียงทุ้มออกคำสั่ง

“คิดว่าฉันอยากจะอยู่บ้านเฮงซวยแบบนี้อีกหรือไง ต่อไปนี้เราก็หมดหนี้บุญคุณกันแล้วนะคะคุณศักดา วันตะไพศาล” ร่างระหงลุกขึ้นยืนจ้องหน้าผู้มีพระคุณด้วยสายตาที่ไม่ยอมแพ้ ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปหันหลังให้กับครอบครัวที่หล่อนเติบโตมาตั้งแต่วัยเยาว์

“ไม่นะพี่ดาวอย่าไปนะครับ โอ๊ยฮึกฮือออ…..”

คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปมแน่นใบหน้าของประมุขแห่งบ้านวันตะไพศาลแสดงถึงความไม่พอใจ สายตาคมดุยังคงจับจ้องไปยังใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพง ซึ่งบัดนี้กำลังทำหน้าอมทุกข์ทั้ง ๆ ที่เป็นงานมงคลแต่ลูกสาวกลับจะทำให้เสียฤกษ์เสียอย่างนั้น

“โอ๊ย คุณพ่อช่วยจับเบา ๆ หน่อยได้มั้ยคะ” หญิงสาวร้องประท้วง

“แกคงไม่ได้คิดจะทำอะไรบ้า ๆ อยู่ใช่มั้ย” พ่อบังเกิดเกล้าเดินเข้ามาข่มขู่เนตรดาวอีกครั้ง เพราะเขากลัวว่าเธอจะทำให้แผนทุกอย่างต้องพังพินาศไม่เป็นท่า อย่างเช่นการล้มเลิกงานแต่งกลางพิธี

“ดาวรู้ค่ะว่าต้องทำตัวยังไง คุณพ่อไม่ต้องมาสั่งดาวหรอกค่ะ” เนตรดาวเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เพื่อจ้องเข้าไปในดวงตาของผู้เป็นพ่ออย่างไม่ยอมแพ้

“เนตรดาว” ศักดิ์ดาบีบกระชับต้นแขนของลูกสาวมากขึ้น จนทำให้ภูมินทร์หรือเจ้าบ่าวในงานวันนี้ต้องเดินมาหาทั้งสองคน เพื่อสังเกตพฤติกรรมอันไม่ปกติ

“มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าครับ” สายตาคมดุจับจ้องไปที่มือหนาแห้งกร้านของศักดิ์ดาเป็นเชิงตักเตือน

“ผมแค่อยากจะสั่งสอนเรื่องการใช้ชีวิตคู่นิดหน่อยน่ะ แต่เหมือนดาวจะดื้อไม่ค่อยฟังเท่าไหร่” ชายวัยกลางคนหันไปหาลูกเขยแล้วพูดบอกด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

“ไม่เป็นอะไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเองคงไม่ต้องให้คุณคอยชักนำไปหมดเสียทุกอย่างหรอก” ภูมินทร์เองก็จ้องมองพ่อตาอย่างไม่ค่อยพอใจเช่นกัน พร้อมกันนั้นมือหนาข้างที่ถนัดก็ทำการรั้งหญิงสาวให้มาหลบอยู่ด้านหลัง

“นั่นสินะ” ศักดิ์ดาหัวเราะร่ากับการกระทำของอีกฝ่ายอย่างพึงพอใจ อย่างน้อย ๆ เนตรดาวก็ยังทำตามที่เขาสั่งละนะ จากนั้นชายวัยกลางคนก็ขอตัวกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเองเหมือนเดิม

“คุณเห็นมั้ยคะ คุณพ่อท่านโหดร้ายกับดาวขนาดไหน” ได้ทีหญิงสาวก็ทำการออดอ้อนคนข้างกายเป็นการใหญ่โดยการยื่นมือเข้าไปจับมือหนา ถึงแม้เธอจะไม่เคยมีใจให้กับชายตรงหน้าแต่เธอก็รู้ว่าชายหนุ่มเป็นคนดีและพร้อมที่จะปกป้องเธอเสมอ หากเธอยังคงทำตัวน่าสงสารอยู่

“ครับ” ภูมินทร์ได้แต่ยิ้มแห้งส่งให้หญิงสาวอย่างจนใจ

“เอาละครับเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ขอเชิญท่านผู้มีเกียรติกล่าวยินดีกับบ่าวสาว เชิญขึ้นมาบนเวทีได้เลยครับ” เสียงพิธีกรชายดังขึ้นเนตรดาวจึงต้องจำใจปล่อยมือออกจากภูมินทร์

“ครับ ผมนายมงคล ขจรกิตตำแหน่งเลขานุการคณะกรรมการบริษัท ขอให้คุณภูมินทร์และคุณเนตรดาวมีแต่ความสุ….”

“ฉิบหาย ขอให้ความรักพวกมึงสองตัวมีแต่ความวิบัติ มีแต่ความทุกข์ไม่มีความสุขใด ๆ ในชีวิต ขอให้ความรักของพวกมึงมีแต่ความหายนะ” เสียงปริศนาดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ แขกในงานต่างพากันตกใจเพ่งสายตาหาคนพูดอัปมงคลในงานสมรสของคุณภูมินทร์ จันทรโรจน์ แต่บุคคลนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นไกล ‘ภาคิน’ น้องชายต่างสายเลือดของตน

ภูมินทร์เบิกตาโพลงด้วยความตกใจเพราะตั้งแต่น้องชายตนรู้ว่าเขากำลังจะแต่งงานกับแฟนของมัน ภาคินก็เข้ามากระทืบเขาทันทีโดยไม่เคยร้องถามเหตุผล ขายาวเดินปรี่เข้าไปหาร่างของน้องชายที่สวมเสื้อสีดำพร้อมกับมีพวงหรีดติดไม้ติดมือเข้ามาในงาน ด้านเนตรดาวก็ตกใจไม่แพ้กันเมื่อได้เห็นอดีตคนรักเก่าผมเผ้ารุงรังขอบตาคล้ำลงไปมากหนวดเคราก็ขึ้นตามใบหน้าคมสัน

แหมะ แหมะ

น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นมาอีกครั้งก็ดันร่วงหล่นลงมาอีกจนได้

“พี่ภาคฮึก พี่ภาคของดาว”

เสียงตะโกนหยาบคายดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ แขกในงานมงคลสมรสต่างพากันตกใจ สายตาทุกคู่เบนไปยังต้นเสียงที่มีความหยาบกระด้างปนแหบพร่าในน้ำเสียง ร่างกายสูงใหญ่เดินโซซัดโซเซเข้ามายังหน้าเวทีบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังขาดสตินึกคิด

“อย่าร้องไห้สิที่รัก พี่แค่จะมาแสดงความยินดีให้กับพี่ชายชาติชั่ว กับผู้หญิง….” ประโยคแรกภาคินหันไปมองหน้าพี่ชายต่างสายเลือด ส่วนประโยคถัดมาภาคินจงใจเดินเข้ามาใกล้เนตรดาวพลางกระซิบที่ข้างใบหู ส่งผลทำให้น้ำตาเจ้าหล่อนที่พยายามกักเก็บไว้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

พักพิงที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ พี่สาวทนไม่ไหวกับการกระทำอันแสนหยาบช้าของร่างสูง จึงเดินก้าวเข้ามาขวางและผลักร่างหนานั้นออกไปหวังจะปกป้องพี่สาว แรงอันน้อยนิดที่หวังจะเขยื้อนกำแพงเดินได้ทำให้ภาคินขยับไปไม่ได้ไกลอย่างที่ใจหวัง หนำซ้ำภาคินยังรู้สึกรำคาญจึงใช้มือข้างที่ถนัดผลักพักพิงออกไปให้พ้นทาง

“เพล้ง!”

เสียงข้าวของที่อยู่บนโต๊ะตกกระแทกพื้น ร่างบางที่สูงไม่ถึง 170 เซนติเมตรล้มลงไปกับพื้นและศีรษะยังไปกระแทกกับขอบโต๊ะ

“มันจะมากเกินไปแล้วนะภาค มีอะไรก็ไปคุยกันที่บ้านเถอะ” การ์ดที่รักษาความปลอดภัยแก่ผู้เป็นนายใหญ่ต่างพากันวิ่งเข้ามาล็อกตัวนายน้อย

“ปล่อยกู ไอพวกสารเลว พวกมึงจะไม่มีวันได้มีความสุขจำใส่หัวเอาไว้ไอ้ภูมิ ปล่อยกู” ภาคินโดนลากออกไปจากงานมงคลที่ดูเหมือนจะไม่เป็นมงคลเสียแล้ว เนตรดาวที่ร้องไห้จนสิ้นสติจึงเป็นลมล้มพับไป แต่ยังดีที่ได้เจ้าบ่าวโอบอุ้มเข้าไปยังห้องรับรองด้านใน

“ผู้หญิงสารเลว” ได้ในเมื่อทุกคนบีบบังคับให้ฉันต้องเลวดีนัก งั้นหลังจากนี้ก็จะเลวให้สุด ๆ ไปเลยละกัน