Gambling or Love...รักจริงหรือแค่เกม?

Gambling or Love 1

Ep1

Wolf Club

"เป็นไงบ้างเจน เมื่อคืน" เจ๊วาวถามฉันด้วยแววตาแพรวพราวทันทีที่ฉันหย่อนก้นนั่งลงโซฟาตรงข้าม

"ก็ดีอะเจ๊ ทิปหนักดี แต่มีอายุไปนิด" ฉันตอบเจ๊วาวด้วยท่าทีสบายๆ ไม่ได้ซีเรียสอะไร

"สามสิบเอง เจ๊ว่าก็ไม่แก่เท่าไหร่นะ" เจ๊วาวพูด ถ้าจะให้พูดตรงๆ เลยก็คือเจ๊วาวเนี่ยเป็นแม่เร้าของ Wolf Club ที่คอยหางานให้ฉันแล้วก็คนอื่นๆ ใน wolf แต่เจ๊วาวเขาไม่ได้บังคับนะว่าต้องรับทุกครั้งที่หามาให้ แต่ถ้ามีลูกค้าเด็ดๆ ติดต่อเข้ามา เจ๊วาวก็จะถามฉันก่อนคนแรกเสมอ แต่ส่วนมากฉันจะปฏิเสธถ้าตอนนั้นฉันไม่จำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ

แล้วที่ฉันต้องมาทำงานกับเจ๊วาวเนี่ย ก็คือฐานะทางบ้านฉันค่อนข้างแย่ แล้วก็ไม่ได้แย่ธรรมดานะ มันแย่มากๆ ถึงมากที่สุด พ่อฉันติดเหล้า ส่วนแม่ก็ติดการพนัน พอไม่มีเงินก็มาขอที่ฉัน เพราะตอนนั้นฉันทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านอาหารในห้าง ท่านก็มักจะคิดว่าฉันมีเงินเลยขอฉันมาเรื่อยๆ แล้วพอฉันไม่มีให้ก็หาว่าไม่ได้เรื่อง ด่าสารพัดบางทีถึงขั้นลงมือตบตีฉัน

ลำพังงานพาร์ทไทม์ร้านอาหารในห้างที่ฉันทำมาตั้งแต่ม. ปลาย มันไม่พอหรอก ไหนจะค่าเทอม ค่าชีทเรียน ค่าห้องที่ฉันเช่าอยู่อีก

ฉันย้ายออกมาเช่าห้องอยู่กับเพื่อนใกล้ๆ กับมหาลัยตั้งแต่เข้าปีหนึ่ง สาเหตุหลักๆ ที่ทำให้ฉันต้องย้ายออกมาอยู่หอก็คือ ฉันเบื่อปัญหาที่บ้าน มีมาไม่รู้จักจบจักสิ้น

แต่พอฉันย้ายออกมาก็ใช่ว่าทุกอย่างจะดีขึ้นนะ ไม่เลย ท่านทั้งสองยังสลับกันโทรมาขอเงินฉันอยู่ประจำ เลยทำให้ฉันตัดสินใจเลือกเดินทางสายนี้ มาทำงานแบบนี้ไงล่ะ อันที่จริงมันก็มีเหตุผลอื่นด้วยนะ ที่ทำให้ฉันตัดสินใจทำงานแบบนี้ง่ายขึ้น แต่ฉันไม่ขอพูดถึงมันแล้วกัน

สงสัยใช่มั้ยว่างานที่ฉันทำมันคืองานอะไร มันคืองาน...ขายตัวไงล่ะ!! จริงๆ ฉันก็รับเป็นพริตตี้อยู่บ่อยๆ นะ แต่เงินที่ได้มันก็ไม่พออยู่ดี

"แล้วนี่แม่โทรมาขอเงินอีกแล้วสินะ เท่าไหร่ล่ะคราวนี้? " เจ๊วาวถามฉันขึ้นอย่างรู้ทัน เจ๊วาวเขาจะรู้ปัญหาเรื่องพ่อ-แม่ของฉันมาโดยตลอด และคอยหางานให้ฉันทำทุกครั้งที่ฉันมีปัญหา

"เป็นแสนเลยอ่ะเจ๊ เห้อ" ฉันบอกเจ๊วาวพร้อมกับทำหน้าเครียดๆ เซ็งๆ พลางถอนหายใจไปด้วย

"ตายแล้ว!! ทำไมรอบนี้มันเยอะขนาดนี้ล่ะเจน? " เจ๊วาวถามฉันพร้อมยกมือขึ้นมาทาบอกอย่างตกใจ ก็แน่ล่ะ ทุกครั้งขอแค่หมื่นสองหมื่นฉันยังหาให้ลำบากเลย แต่นี่เป็นแสน! ฉันต้องรับงานกี่คืนวะเนี่ย!!

"แม่บอกว่าพ่อไปเล่นพนันบอลอ่ะเจ๊ แล้วเป็นหนี้เขา" ฉันบอกเจ๊วาวไปตามความจริงที่ได้ฟังจากแม่เมื่อเช้า จริงๆ ฉันพึ่งเอาเงินไปให้แม่เมื่อสองสามวันก่อนเองนะ ยังไม่ถึงสัปดาห์ฉันต้องหาเงินให้อีกแล้ว เมื่อคืนนี้ฉันก็ไม่ได้อยากรับหรอก แต่ฉันไม่มีเงินจ่ายค่าห้องมันหมดเขตจ่ายวันนี้น่ะสิ ก็เลยต้องรีบหาเงินไปจ่าย

"เจนลองไม่ต้องให้ดูสิ จะเป็นยังไง" เจ๊วาวพูด

"ไม่ได้หรอกเจ๊ แม่บอกว่าเขาส่งคนมาขู่จะทำร้ายพ่อ" ฉันพูด ถึงท่านทั้งสองจะไม่ค่อยดูดำดูดีฉัน ทำเหมือนฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ในใจฉันก็ไม่อยากให้ท่านถูกทำร้าย ยังไงซะ ท่านก็เป็นผู้ที่ให้กำเนิดฉันมา

"เจนก็เป็นซะแบบเนี้ย พ่อกับแม่เจนถึงได้ใจไง" มันก็จริงอย่างที่เจ๊วาวพูดนะ พ่อกับแม่ฉันไม่ทำงาน หวังพึ่งฉันอย่างเดียว เพราะท่านรู้ไงว่ายังไงฉันก็หาให้ท่านได้ แต่ฉันไม่ได้บอกให้ท่านรู้หรอกนะว่าฉันหามาได้ยังไง และท่านก็ไม่ได้สนใจจะถามด้วย ขอแค่ฉันมีเงินไปให้ก็พอ เห้ออ~

"มันพูดยากอะเจ๊ เอาเป็นว่าวันนี้ฉันมาของานเจ๊ทำ พอจะมีมั้ยเจ๊" ฉันบอกเจ๊วาวไป เพราะวันนี้ฉันมาของานทำจริงๆ ฉันแทบจะไม่มีเงินเก็บเลย มีเท่าไหร่แม่ก็มาขอไปหมด

"เรานี่น้า ไอ้มีน่ะมันมีอยู่แล้วล่ะงานน่ะ" เจ๊วาวพูดแล้วส่ายหน้าให้ฉันเบาๆ แบบเอือมๆ แต่จะให้ทำไงได้อ่ะ ฉันเคยบอกว่าไม่ให้หรือไม่มีตั้งหลายครั้ง ท่านก็เอาเรื่องบุญคุณมาขู่ ให้ฉันหาเงินให้ให้ได้

"เอาน่าเจ๊ ของานฉันหน่อยนะวันนี้ ขอแจ่มๆ ทิปหนักๆ เลยยิ่งดี" ฉันพูดกับเจ๊วาว ที่ยังมองหน้าฉันแบบไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับฉันแล้ว เจ๊วาวก็ไม่ได้เห็นด้วยหรอกที่ฉันต้องมาทำงานแบบนี้ เขาเข้าใจความรู้สึกฉันดี แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้ เพราะฉันเลือกแล้ว

"เห้อ งั้นเดี๋ยวเจ๊ดูลูกค้าให้ รอแป๊ปนะ" เจ๊วาวพูดเสร็จก็หยิบสมุดบันทึกของเจ๊แกขึ้นมาเปิดดูลิสรายชื่อลูกค้าให้ฉัน

เห้ออ! ชีวิตฉันนี่มันเละเทะไม่เหลือชิ้นดีเลยจริงๆ บางทีฉันก็แอบน้อยใจแล้วก็แอบไปร้องไห้อยู่บ่อยๆ นะ น้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ...แต่ก็ทำได้แค่นั้นแหละ เพราะฉันไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองเหมือนคนอื่น ฉันจึงต้องดิ้นรนมากกว่าหน่อย ชีวิตไม่สิ้นมันก็ต้องดิ้นต่อไป

"อะนี่จ๊ะ คุณชัยชนะ คนนี้เนี้ยทิปหนักเวอร์"พูดจบเจ๊วาวก็ยืนโปรไฟล์ลูกค้ามาให้ฉันดู เป็นผู้ชายที่ดูมีภูมิฐาน อายุยี่สิบเก้าปี แต่อื้อหือ! รวยใช่เล่นเลยนะเนี่ย!

"อืม.. ว่าแต่ทิปหนักแน่นะ? " ฉันถามย้ำคำพูดของเจ๊วาว บางทีคนรวยๆ แต่ขี้เหนียวมีเยอะแยะจะตายไป ไว้ใจไม่ได้หรอก

"เชื่อเจ๊" โอเค เจ๊วาวตอบมาแบบนี้ แสดงว่าเชื่อใจได้

"โอเคเลยเจ๊" หลังจากนั้น ฉันก็ทำการดีลงานกับเจ๊วาวในการนัดแนะสถานที่ที่ฉันจะต้องไปเจอลูกค้า และที่ที่ฉันต้องไปเจอลูกค้าคืนนี้ก็คือ K.pub ซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ฉันพักเท่าไหร่ คุณชัยชนะเขาจ่ายเงินสำหรับการนั่งดื่มเป็นเพื่อนด้วยก่อนที่เราจะไปต่อกัน ซึ่งฉันก็โอเค ดีซะอีก จะได้เงินเพิ่ม

อ้อ! ฉันลืมแนะนำตัว แต่จากที่อ่านๆ มาก็พอรู้แล้วแหละเนอะ โอเค! ฉันจะพูดอีกทีแล้วกัน

ฉันชื่อเจน เจนจิรา จันทร์ภักดี เรียนอยู่คณะบัญชี มหาวิทยาลัย Z เป็นมหาลัยที่ดีอยู่นะ ที่ฉันสามารถเรียนที่นี่ได้ก็เพราะว่าฉันสมองดียังไงล่ะ ฉันเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่ไม่มีน้อง ไม่มีญาติ เพราะเขาไม่นับญาติกับครอบครัวฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว

ส่วนเพื่อนสนิทฉันก็จะมีแค่กิ๊ฟคนเดียว กิ๊ฟมันเรียนที่คณะเดียวกันกับฉันแล้วก็ที่เดียวกันอีก ส่วนแฟนฉันไม่มีหรอก แต่ก็มีคุยๆ นะแล้วก็ไม่ได้แค่คุยธรรมดาหรอกนะ ก็มีแบบ...กันบ้าง ตามประสาหญิงชาย ฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงโลกสวยเท่าไหร่ อีกเรื่องแบบนี้มันก็เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับฉันไปแล้วตอนนี้

หลังจากตกลงกับเจ๊วาวเสร็จฉันก็กลับห้องพักมาเพื่อมานอนพักผ่อน ฉันพึ่งนอนไปไม่กี่ชั่วโมงเองเมื่อคืน ก็ถูกแม่โทรมาขอเงินซะก่อน

"อ้าวกิ๊ฟ มึงจะไปไหนวะ? " ฉันถามกิ๊ฟรูมเมทของฉันที่กำลังเดินออกหอพัก เหมือนกำลังจะรีบไปไหนสักที่

"ลูกค้าเมื่อคืนอะดิ นัดกูไปกินข้าว แต่กูดันลืม" กิ๊ฟหยุดเดินแล้วตอบคำถามฉัน

"แล้วคืนนี้มึงมีงานต่อป่ะ? " ฉันถามมัน

"มีๆ "

"ที่ไหนอ่ะ? "

"ที่ผับ K อ่ะมึง เหมือนต้องนั่งทานข้าวด้วยนี่แหละ" มันตอบฉัน

"จริงดิ!! ที่เดียวกันเลย" ฉันพูดกับมันอย่างดีใจ ดีๆ จะได้มีคนหารค่าแท็กซี่ บังเอิญจริงๆ เลย

"จริงหรอ!? ดีอ่ะ แต่ตอนนี้กูสายแล้วมึง ไปก่อนนะ เจอกันที่ผับเลยนะ" กิ๊ฟตอบฉัน

"อ่าว! เออๆ ระวังตัวด้วย" พอฉันพูดเสร็จแล้วมันก็รีบวิ่งออกไปเลย ที่ฉันถามมันก็เผื่อไปทางเดียวกันจะได้หารค่ารถ แต่ที่ไหนได้บอกให้เจอกันที่นู้นซะงั้น แต่ก็ไม่เป็นไร

กิ๊ฟมันก็ทำงานเหมือนกับฉันนี่แหละ มันเป็นคนแนะนำให้ฉันทำเอง แต่มันก็ไม่ได้บังคับหรอก ฉันไปปรึกษาเรื่องที่บ้านกับมัน มันก็บอกว่าวิธีนี้ได้เงินเร็วดี ซึ่งฉันก็สนใจ แต่ก็คิดอยู่นานเลยแหละกว่าจะตกลงทำ

ฉันเปิดประตูห้องเข้ามา พอล็อคห้องเสร็จฉันก็เดินตรงไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนทันที เห้อออ เหนื่อยจัง เกิดเป็นฉันนี่ลำบากจังเลยนะ