จูบละเมียดละไมอ่อนโยนด้วยริมฝีปากหนานุ่ม ขบเม้มไปที่ริมฝีปากบางมือที่วาง ประคองคอของคนตัวเล็กเอาไว้ กว่าจะถอนจูบออกให้หายใจ ก็ใช้เวลานาน ปากบางบวมเจ่อเพราะสัมผัสของเค้า
“อ้อนเก่ง ยั่วเก่ง จนฉันตบะแตก มาเสียคนเพราะเด็ก “ เค้าบอกยิ้มๆแล้วกอดเธอเอาไว้
“ฉันจะทำยังไงกับเธอดีน้ำวุ้น จะทำยังไงดี “ เสียงบ่นพึมพำไม่ยอมปล่อยเธอให้ห่างจากตัวของเค้า
เสียงประตูหน้าห้องดังขึ้น จอมทัพหันหลังกลับไปที่ประตูแล้วมองลูกน้องคนสนิท ที่นำแฟ้มเอกสารมาส่งให้ แต่ผู้เป็นนาย กลับเปิดประตูเพียงนิดเดียว ไม่ยอมให้ใครเข้ามา
“กลับเถอะ เดี๋ยวฉันก็จะกลับแล้ว “ นายสั่งเลขาออกมาแล้วปิดประตูทันที
ชายวัยกลางคนที่ทำงานยิ้มอย่างรู้ทัน นายนะนายจะเสียคนตอนอายุจะสี่สิบเข้าไปแล้ว หวงอะไรขนาดนั้น คนอื่นเค้ารู้หมดแล้ว ว่าคนนี้เด็กนายตัวจริง
“กลับกันดีกว่า คืนนี้กินอะไรดี “ เค้าถามเด็กที่ยืนอยู่กลางห้องพร้อมกับใบหน้าแดงก่ำ
