“มะ…ไม่อยากให้ทำอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ” ตอบเขาตะกุกตะกัก เพราะตอนนี้สติของเธอกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว
เห็นคนตัวเล็กใบหน้าแดงก่ำ ตัวสั่นราวลูกนกตกน้ำ เขาจึงเห็นสมควรแล้วว่าควรจะเลิกแกล้งเธอเสียที ไม่งั้นพอเขาได้กินเธอแล้ว เดี๋ยวตื่นมาก็หนีหายเขาไปด้วยความน้อยใจอีก
“เอาล่ะ ผมเลิกแกล้งคุณแล้ว เราควรมาคุยกันอย่างจริงจังสักที” แพทริกรวบร่างบางเข้ามากอดแนบอกอย่างถือวิสาสะ คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลัก
“ปะ…ปล่อยวีเถอะนะคะ” เธอไม่อยากให้เขาทำแบบนี้เลย แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าอ้อมกอดของเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นมากแค่ไหน
“คุณหายไปไหนมา รู้ไหมว่าผมตามหาคุณไปทั่ว ผมคิดถึงคุณมาก รู้ไหม” แววตาที่ทอดมองมาอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาไม่มีแววยั่วเย้าหรือล้อเล่นอีก เธอสัมผัสได้ถึงความจริงจังและความปวดร้าวที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงทุ้มนุ่มนั้น
“คือวี…” คนตัวเล็กอึกอัก ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี
“ผมขอโทษที่เข้าใจคุณผิด ขอโทษที่พูดทำ
