“คุณแพทริกวีขออะไรหน่อยได้ไหมคะ”
“อะไรครับ”
“วี…อยากได้เสื้อของคุณพร้อมลายเซ็นน่ะค่ะ”
“โธ่วี! ผมอยู่นี่ทั้งคน ทำไมถึงอยากได้แค่เสื้อล่ะ ผมยินดีให้วีทั้งตัวและทั้งใจเลยนะ” คนตัวโตบอกพร้อมกับส่งสายตาแพรวพราวมาให้
“โธ่! คุณแพทริกน่ะ วีอยากได้เสื้อคุณจริงๆนะคะ”
“ก็ได้ครับ” เขาต้องยอมเมื่อคนตัวเล็กทำตาปริบๆ เขาถอดเสื้อออกแล้วยื่นให้เธอ วีรณาแล้วคว้าเอามาแล้วสวมทับร่างตัวเองทันที
“ขอบคุณนะคะ” วีรณายิ้มดีใจ ทำให้เขาต้องอมยิ้มตามไปด้วย “วีมีเรื่องสำคัญจะบอกค่ะ”
“เรื่องอะไรครับ” คนตัวโตรีบถามเมื่อเห็นเธอมีสีหน้าวิตกกังวล
“คุณแพทริกจะว่าอะไรไหมคะถ้า…ถ้ามีใครบางคนมาอยู่กับเราด้วย”
“ใครครับ” เขาถามเธอเสียงเข้ม
“คนๆนั้น เขาอยู่ในนี้ค่ะ” วีรณาอมยิ้มแล้วชี้ไปที่ท้องของตัวเอง ทีแรกแพทริกไม่เข้าใจ แต่ต่อมาเขาถึงกับเรียกชื่อเธอเสียงหลง
“วี!”
“สองเดือนแล้วค่ะ” เธอส่งยิ้มหวานไปให้เขา แพทริกถึงกั
