วีรณารีบมาที่คอนโดของแพทริกอย่างกระหืดกระหอบ เธอกำลังจะกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นที่แพทริกอยู่ พระเจ้า! ลิฟท์เกิดมาเสียอะไรตอนนี้เนี่ย แต่เธอรอไม่ได้หรอก เธอเป็นห่วงเขาเกินกว่าจะรอได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว เธอตัดสินใจใช้บันไดแทนการรอลิฟท์ที่เสียอยู่ ชั้นที่สามสิบคือชั้นที่แพทริกอยู่
กว่าจะถึงห้องแพทริกเล่นเอาคนตัวเล็กเหงื่อโทรมกายอย่างกับไปออกรบมาก็ไม่ปาน เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องเธอก็รัวมือทุบประตูห้องเขาพร้อมกับร้องเรียกเขาไปด้วย หวังว่าเขาคงจะไม่เป็นอะไรไปซะก่อนนะ
“คุณแพทริกคะ! คุณแพทริก!” เธอร้องเรียกเขาเพียงไม่นาน แพทริกก็เดินมาเปิดประตูให้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย วีรณาไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าแบบนั้นเพราะความเป็นห่วงเขาที่มีมากกว่า เธอเดินตามเขามานั่งที่โซฟาในห้องรับแขกพร้อมกับวางถุงยาที่เธอซื้อมาให้เขาไว้ข้างๆตัว
“คุณแพทริกเป็นยังไงบ้างคะ” หญิงสาวว่า ก่อนจะใช้หลังมือบอบบางอังไปที่หน้าผากเขา แววตาและส
