“ไม่ทันแล้วล่ะวี” แพทริกกระชากผ้าห่มทิ้งลงปลายเตียง คนตัวเล็กจึงคว้าได้เพียงแค่อากาศ แล้วอ้าปากค้างบวกกับตาเบิกกว้าง ที่ไม่รู้ว่าเขาขึ้นมาบนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ แถมตอนนี้คนตัวโตก็กำลังคร่อมร่างเธออยู่
“เอ่อ...คือว่า...คือว่าวีหิวจังเลยค่ะ” คนตัวเล็กพูดออกไปอย่างมีความหวัง หวังว่าเขาคงจะไม่ทำอะไรทั้งๆที่เธอปำลังป่วยอยู่หรอกนะ
“วีรู้ไหม ผมก็หิวเหมือนกัน” แพทริกบอกเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“งะ...งั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่านะคะ”
“แต่ผมไม่ได้หิวข้าว”
“ละ...แล้วคุณแพทริกหิวอะไรคะ” เสียงหวานละล่ำละลักถาม
“หิวคุณ” วีรณาเบิกตากว้างกับคำตอบของคนตัวโต แววตาของเขาบ่งบอกอย่างชัดเจนว่ากำลังปรารถนาในตัวเธอ ทั้งคู่สบตากัน เธอคล้ายกับโดนมนต์สะกดทำให้เธอไม่ได้หลบหลีกเขา คล้ายจะเต็มใจด้วยซ้ำที่แพทริกค่อยๆโน้มใบหน้าลงมาหาเธอ ริมฝีปากของทั้งคู่กำลังจะสัมผัสกันอยู่แล้ว แต่...
“เฮ้!...แพทริก ฉันมารอนานแล้วนะ
