“ผมจะนับแค่หนึ่งถึงสามนะครับ หนึ่ง สอ...” แพทริกยังพูดไม่ทันจบเธอก็รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ตอบแล้วค่ะ” วีรณาร้องบอกโดยไม่สบตา แพทริกจึงเชยคางเธอขึ้นมาเพื่อให้สบตากัน
“ว่าไงล่ะครับ ผมรอฟังอยู่นะ” แพทริกอมยิ้มที่เห็นคนตรงหน้าอายจนหน้าแดงปลั่ง
“ตกลงค่ะ” ในที่สุดวีรณาก็พูดมันออกมาได้เสียที เฮ้อ...เธอแอบถอนหายใจเบาๆแต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาคมเข้มของเขาไปได้
“ตกลง ตกลงเรื่องอะไรครับ” แพทริกยียวน นี่เธอต้องเป็นลมล้มพับไปก่อนหรือไงเขาถึงจะพอใจเพราะแค่อยู่ใกล้เขาหัวใจเธอก็ทำงานหนักมากพออยู่แล้ว
“ก็...ก็ตกลงเป็นแฟนกันไงคะ” คำตอบจากริมฝีปากบางทำให้แพทริกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ เห็นเขายิ้ม วีรณาก็คาดเดาไปเองว่าเขาคงพอใจในคำตอบ “คุณแพทริกพอใจในคำตอบของวีแล้วใช่ไหมคะ”
“พอใจแล้วครับ” วีรณาขยับยิ้ม ดีใจคิดว่าตัวเองคงไม่ถูกจูบ เพราะชายหนุ่มพอใจในคำตอบ แต่ทว่าเธอคิดผิดถนัด “แต่วีรู้อะไรไหมครับ” คำถามของแพ
