ทำงานประจำเป็นพนักงานขายเครื่องสำอางที่ร้านแห่งหนึ่งในตลาด
เมื่อก่อนผมเคยแวะมาหาไอ้วินที่ร้านขายผลไม้ มันเคยบ่นให้ผมฟังว่าหลังจากเรียนจบจะรีบหางานทำ เพราะไม่อยากให้น้าเดือนต้องเหนื่อยกับการขายของในตลาดนัด แต่ก็โชคร้าย เพราะว่าหลังจากเรียนจบไอ้วินต้องเข้ารับการเกณฑ์ทหาร และมันจับได้ใบแดง
‘กูไม่อยากให้แม่เหนื่อย’
ผมนึกถึงคำพูดของไอ้วินในวันนั้น
‘ซวยฉิบ... เรียนจบมาแทนที่จะหางาน แต่กูต้องมาเป็นทหารในวันที่โลกนี้แม่งไม่มีสงครามแล้ว... ไม่รู้จะให้กูฝึกทหารไปทำเหี้ยไร’
ไอ้วินตัดพ้อโชคชะตา ด้วยคิดว่าตัวเองควรจะแบ่งเบาภาระครอบครัวได้บ้าง ในฐานะลูกชายคนเดียวของบ้าน มันคงอยากช่วยแบ่งเบาภาระของครอบครัว
‘อดทนนะโว้ย... เป็นทหารแค่ปีเดียวมึงก็ได้ออกมามาหางานแล้ว’
ผมปลอบใจเพื่อน
‘เสียดาย... กูน่าจะเกิดมารวยเหมือนมึง’
ไอ้วินว่า ผมไม่ได้ปฏิเสธว่าเป็นคนโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวมีฐานะ เพราะว่าพ่อของ
