บทที่ 1 เจ้าสาวของอสูร(06)
768 Words
“งั้นเดี๋ยวลุงไปดูโรงเรือนหลังอื่นๆ ก่อน แล้วเดี๋ยวลุงจะกลับมาช่วย” ลุงชราเดินเกาศีรษะอย่างงงๆ ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเจ้านายถึงให้เมียตัวเองมาทำงานแบบนี้ แถมทำไมถึงทำทีท่าที่ไม่พอใจแบบนั้น ซึ่งถ้าไม่พอใจ ไม่รักไม่ชอบในตัวของผู้หญิงคนนี้ แล้วจะแต่งงานด้วยทำไม แล้วที่ว่าเป็นผู้หญิงหิวเงินนั่นหมายความว่าอย่างไร ยิ่งคิดลุงชอบก็ยิ่งสงสัย
มือหนึ่งถือแปรงขัดพื้นด้ามโต ขัดๆ ถูๆ ส่วนอีกมือก็คอยตักน้ำราดสิ่งสกปรก ไม่นานมากนักงานที่คนใจร้ายสั่งไว้ก็เสร็จสิ้น สองเท้าก้าวออกจากโรงเรือน มาหย่อนก้นนั่งลงที่หน้าโรงเรือนเพื่อคลายเหนื่อย ช้องนางพ่นลมหายใจดังฟู่กับเรื่องที่เกิดขึ้นมากมายในวันนี้ และเป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงเหี้ยมดังขึ้น
“มัวมานั่งทำอะไรตรงนี้ จะมาอู้งานหรือไงฮะ ทำไมไม่ไปทำงาน”
“นางทำเสร็จแล้วค่ะ” เธอตอบเสียงเหนื่อยๆ
“แล้วทำไมไม่ไปช่วยคนงานคนอื่นฮะ”
“นางแค่มาพักเหนื่อยเท่านั้นค่ะ” ช้องนางลอบถอนหายใจอีกหน ทำไมเขาถึงชอบตะคอก ชอบดุหล่อนนัก แถมสายตาที่มองก็มีแต่ความเหยียดหยาม
“ถอนหายใจทำไม หนักใจมากหรือไง รู้ไว้ด้วย คนที่หนักใจต้องเป็นฉันไม่ใช่เธอ” ว่าพลางฉุดแขนขาวให้เจ้าหล่อนมาเผชิญหน้า
ช้องนางน้ำตาคลอเมื่อรามันทำเสมือนเธอเป็นสิ่งของ อยากจะฉุดจะกระชากตอนไหนก็ทำ ไม่คิดบ้างเลยหรือไงว่าเธอจะเจ็บ พลันทำใจกล้าเอ่ยอธิบายถึงความจำเป็น
“นางทำอะไรให้คุณลำบากใจคะ ถ้าเป็นเรื่องแต่งงาน นางขอโทษ แต่นางจำเป็นที่ต้องแต่งงานกับคุณ นางต้องเอา...” ไม่ทันที่ถ้อยคำจะถูกถ่ายทอดออกมาหมด เสียงห้วนอันเย้ยหยันก็เอ่ยขัดขึ้นมา
“จำเป็นหรือว่าหิวเงินกันแน่ ผู้หญิงที่แต่งงานได้เพื่อเงินอย่างเธอ มันน่าขยะแขยงที่สุด จำใส่กะโหลกเอาไว้นะ ผู้หญิงสกปรกอย่างเธอ ฉันไม่มีวันแตะต้อง” พูดจบเขาก็สะบัดมือออก ราวกับว่าเจ้าหล่อนเป็นสิ่งของที่น่ารังเกียจ น่าขยะแขยง
ช้องนางต้องทำใจเย็นข่มความโกรธเอาไว้ รู้ดีว่าหากเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ก็คงคิดแบบนี้เช่นกัน จะมีผู้หญิงที่ไหนยอมแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก นอกจากจะเห็นแก่เงิน รู้ดีว่าเขาคงคิดว่าเธอนั้นเห็นแก่เงิน
ใช่! เธอเห็นแก่เงิน ก็ในเมื่อเงินจำนวนนี้มันช่วยต่อชีวิตครอบครัวของเธอได้ หล่อนรู้ดีว่าตัวเองนั้นผิด แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้เกียรติกันบ้าง ไม่ใช่ทำราวกับหล่อนเป็นสิ่งของไร้ค่าแบบนี้
“โกรธหรอ แต่ช่วยไม่ได้นะ เพราะที่ฉันพูดมามันคือความจริง”
“นางมีความจำเป็นที่ต้องแต่งานกับคุณ แล้วนางก็ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น”
“แบบนั้นน่ะแบบไหน อีตัวนะหรือ” เสียงเข้มกระซิบถามเสียงหยัน แล้วแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังกรุ่นโกรธ
“นางไม่เคยเป็นอย่างที่คุณกล่าวหา” ในใจกำลังขุ่นข้องไม่พอใจ สองมือไม้กำเข้าหากันแน่น
“คิดว่าฉันจะเชื่อหรอ แล้วก็ไม่ต้องมาอธิบายอะไรทั้งนั้น เพราะฉันไม่แคร์ แค่เธออย่ามาสร้างเรื่องในไร่ฉันก็พอ ที่สำคัญอย่ามาทำอาชีพเก่าที่นี่ และโปรดอยู่ห่างๆ ฉันเอาไว้ เพราะฉันลำบากใจที่จะอยู่ใกล้ๆ เธอ” พูดจบก็ผละออกห่าง แล้วออกคำสั่ง
“ไปรอที่รถ”
ช้องนางรีบไปรอที่รถตามคำสั่ง เพราะขืนอยู่ต่อหล่อนอาจจะทนไม่ไหว ฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้าคมสักครั้งสองครั้ง แล้วเรื่องราวมันจะเลวร้ายไปกว่านี้ ตอนนี้หล่อนเข้าใจแล้วว่าทำไมทุกคนถึงตั้งฉายาให้เขาว่าอสูรพันธุ์เถื่อน เพราะเขานั้นร้ายกาจและดิบเถื่อนแบบนี้นี่เอง
เมื่อเดินไปสั่งงานคนงานเสร็จ รามันก็ตีหน้าบึ้งกลับมาที่รถ เห็นหน้าของช้องนางทีไร พาลทำให้ต้องหงุดหงิดใจทุกครั้ง ก่อนที่เจ้ารถคันโตจะพุ่งทะยานตรงกลับไปยังบ้านหลังงาม ตลอดทางมีแต่ความเงียบ รามันไม่พูด ช้องนางไม่พูด มีแต่สายตาร้ายกาจเท่านั้นที่คอยส่งมาตอกย้ำว่ารังเกียจคนที่นั่งเคียงข้างมากเพียงไหน
ใบหน้าเล็กต้องเบือนหนี
- Writer
