บ่วงรักทาสอสูร

บทที่ 1 เจ้าสาวของอสูร(10)

ชายทั้งสามหันขวับไปตามเสียงดังลั่น ซึ่งเมื่อเจอกับเจ้าของเสียง ก็เนื้อตัวสั่น แววตาเริ่มฉายชัดความกลัว ก่อนจะรีบผละออกจากตัวเหยื่อสาว แล้วกระโดดหนี แต่ก็ไม่สามารถหนีได้ เพราะแค่มองออกไปนอกกระท่อม ก็เห็นบรรดาคนงานในไร่ส้มยืนล้อมกระท่อมนี้อยู่

รามันเดินตรงเข้าไปหาช้องนาง รีบถอดเสื้อตัวนอกคลุมร่างช้ำไว้ จากนั้นก็อุ้มหญิงสาวตรงไปที่รถคู่ใจ ปล่อยให้ลุงชอบและคนงานคุมเชิงชายทั้งสามไว้ เมื่อวางคนสะอื้นลงที่เบาะรถแล้ว เท้าหนาก็วกกลับเข้าไปในกระท่อมอีกครั้ง จากนั้นไม่นานก็มีเสียงปืนดังขึ้นสามนัด

ช้องนางซึ่งยังคงหวาดกลัวต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงที่ดังขึ้น รู้ดีว่าเสียงนั่นคือเสียงปืน ในใจได้แต่ภาวนาในใจอย่าให้เขาฆ่าใครเลย ไม่อยากให้เขานั้นมีบาปติดตัว แล้วไม่นานก็เห็นว่ารามันเดินออกมา แล้วรถก็ถูกขับเคลื่อนมุ่งตรงไปยังบ้านหลังโต

ตลอดทางมีแต่ความเงียบ ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา ใบหน้าคมยังคงเรียบเฉย ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร แค่ชายตามามองสักนิดก็ยังไม่มี มีแต่ช้องนางเท่านั้นที่ชำเลืองมองอยู่เรื่อยๆ หล่อนอยากจะรู้จริงๆ หัวใจชายคนนี้ทำด้วยอะไร ทำไมมันเย็นชาได้ถึงขนาดนี้ ไม่ถาม ไม่ปลอบ ไม่มองสักนิดว่าเธอเป็นอย่างไร จะเจ็บตรงไหน จะกลัวมากแค่ไหน รามันเอาแต่ทำหน้านิ่ง อยากจะรู้เสียจริงว่าหัวใจดวงแกร่งยังเต้นอยู่หรือเปล่า หรือว่ามันหยุดเต้นไปแล้ว จึงได้ไม่รู้สึกรู้สาอะไรแบบนี้

เมื่อเครื่องยนต์ดับลง เท้าหนาก็ก้าวลงมาแล้วตรงไปช้อนร่างสะอื้นขึ้น จากนั้นพามาวางบนเตียงนอนนุ่ม

“มาไม่นานก็ก่อเรื่องเลยนะ” เอ่ยเสียงเข้มต่อว่า ทั้งๆ ที่จริงแล้วมันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด ถ้าชายหนุ่มไม่ลืมว่าต้องมารับ หญิงสาวก็คงไม่ต้องตัดสินใจเดินกลับมาเองแบบนี้

คนที่ถูกต่อว่าก็ร้องไห้สะอื้นดังกว่าเดิม เม้มริมฝีปากแน่น ไม่คิดว่ารามันจะใจร้ายและเย็นชาได้ถึงขนาดนี้

“จะร้องไห้ไปทำไม เธอทำตัวเองทั้งนั้น อยากออกมาจากฟาร์มทำไม ทำไมไม่รอ เดี๋ยวฉันก็ไปรับ” ทั้งที่ตัวเองผิด แต่ยังไม่ยอมรับ ยังคงตีหน้าตาย ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ช้องนางต้องเบือนหน้าหนี ไม่อยากจะเห็นหน้าคนใจร้าย ยิ่งเห็นก็ยิ่งเจ็บ แต่ไม่นานใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาก็ต้องรีบหันกลับมา ดวงตาเบิกกว้างกอบกุมเสื้อตัวนอกไว้ เพราะตอนนี้มือร้อนๆ ของรามันกำลังจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออก

“จะทำอะไรนาง อย่าทำอะไรนางนะ”

ถามเสียงสั่น แววตาฉายชัดความหวาดกลัว พยายามปัดมือหนาออก แต่เพียงเริ่มปัด รามันก็ส่งสายตาดุดันมาให้ แถมยังตวาดใส่

“อยู่เฉยๆ อย่ามาทำเป็นดีดดิ้น ทำเหมือนกับว่าฉันจะทำอะไรเธอ ฉันพิศวาสเธอไม่ลงหรอกช้องนาง”

เมื่อได้ยินสิ่งที่บั่นทอนความรู้สึก คนช้ำทั้งตัวและใจก็ยิ่งดิ้น ในเมื่อไม่พิศวาสแล้วจะมายุ่งกับหล่อนทำไม ทำไมต้องกระชากเสื้อให้หลุดออกด้วย

อสูรเถื่อนก็ฮึดฮัดโมโหที่เจ้าหล่อนดีดดิ้นไปมา มือหนาจัดการรวบมือน้อยไว้เหนือศีรษะ และทาบทับร่างดีดดิ้นไว้

“จะดิ้นทำไมฮะ ฉันแค่จะดูแผลของเธอเท่านั้น”

เขาดุเสียงดัง จากนั้นก็ออกแรงกระชากเสื้อให้หลุดออก ในเมื่อไม่ยอมให้ถอดดีๆ ก็ต้องกระชากมันแบบนี้ ทันทีที่เสื้อตัวนั้นหลุดออก สันกรามทั้งสองก็ขบเข้าหากัน ใบหน้าแดงก่ำ ในใจกำลังเดือนพล่าน พวกมันกล้าดียังไงมาทำร้ายผู้หญิงของเขา

พลางคิดว่าไม่น่าไว้ชีวิตพวกมันเลย น่าจะยิงมันทิ้งไปซะ ไม่น่าใจอ่อนลงโทษมันไปเพียงแค่ยิงต้นขา เพราะสามคนนี้มันก็เป็นแค่พวกเดนสังคม ที่ชอบรังแกคนอื่นไปทั่ว

เมื่อสำรวจร่างกายช้ำจนทั่วแล้ว ร่างสูงก็ผละออกห่าง

ช้องนางรีบรวบผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกาย พยุงตัวเองลงจากเตียงกว้างและรีบคว้าเสื้อขึ้นมาสวมใส่ ตอนนี้หล่อนอยากจะออกไปจากห้องนี้เต็มทน ไม่อยากจะเห็นหน้าคนใจร้าย แต่ทว่าไม่ทันจะได้ก้าวออกจากห้อง ร่างช้ำก็โดนรวบตัวและพาไปที่เตียงนอนเช่นเดิม

“ปล่อยนะ มาอุ้มนางทำไม” เธอถามเสียงสั่นพร่า ออกแรงดีดดิ้นสุดกำลัง

รามันไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะร้องถามหรือดิ้นรนแค่ไหน ยังคงตีหน้านิ่ง ก่อนจะวางร่างนั้นลงบนเตียง แล้วออกคำสั่งหน้าตาย

“นอนลงไป”

“จะทำอะไร?”

“ฉันบอกให้นอนลงไป”

“ไม่!! นางไม่นอน นางจะกลับห้อง” ตอบเสียงแข็ง ทั้งๆ ที่ใจสั่นกลัวไปหมด

เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ยอมทำตามคำสั่ง ดวงตาคมกริบก็ส่งสายตาเป็นการเตือนว่าห้ามขัดคำสั่ง พลันออกแรงผลักให้เจ้าหล่อนล้มตัวลงไปนอนกับเตียง แต่ทว่าช้องนางก็เด้งตัวลุกขึ้นมาอย่างเร็ว จนสายตาคมกริบตวัดไปเตือนอีกครั้ง ครั้งนี้ทำให้หญิงสาวถึงกับเม้มปากแน่น รู้สึกกลัวสายตาคู่นี้เสียจริง จนต้องยอมทำตาม

“ถอดเสื้อออก”