“แต่ลิลลี่เกลียดหมอกิจ ได้ยินไหมว่าลิลลี่เกลียด หน้าคุณลิลลี่ก็ไม่อยากมอง เพราะยิ่งมองลิลลี่ก็ยิ่งเจ็บ ขอร้อง จะต้องให้ลิลลี่ลงไปกราบขอร้องคุณเลยไหมคะ คุณถึงจะยอมออกไปจากชีวิตของลิลลี่”
“ลิลลี่เกลียดผมถึงขนาดนี้เลยหรือครับ” น้ำเสียงเริ่มอ่อนลงเมื่อเห็นปฏิกิริยาแข็งกระด้างจริงจังของอีกฝ่าย แววตาคมมีแต่ความเจ็บปวด ยิ่งได้ยินสิ่งที่เจ้าหล่อนตอบกลับมา มันยิ่งเป็นเหมือนเข็มที่กลับมาทิ่มแทงจิตใจ
“ค่ะ” ลิลลี่กลั้นใจตอบ ทั้งๆ ที่หัวใจของหล่อนไม่เคยเกลียดเขาได้สักครั้ง มันมีแต่โหยหา ลิลลี่พยายามทำสีหน้าเรียบเฉียบ ไม่แสดงความรู้สึกให้เล็ดลอดออกมาจากหัวใจ
เมื่อเห็นแววตาที่นิ่งไร้ความรู้สึก กิจก็หลับตาแน่น ยอมรับสิ่งที่ลิลลี่ร้องขอ เขาไม่อาจเห็นหยาดน้ำตาที่ไหลมาอาบแก้มของเจ้าหล่อนได้อีกแล้ว หากการที่เขาเดินออกมาจากชีวิตองหล่อน มันจะทำให้หล่อนมีความสุขเขาก็จะทำ กิจพยุงตัวให้ลุกขึ้น ไม่อยา
