“ฉัน…ฉันขอโทษ” เขาเอ่ยเสียงสั่น หัวใจแกร่งเจ็บราวถูกบีบ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงมีอิทธิพลต่อหัวใจถึงขนาดนี้ ก่อนจะช้อนร่างเล็กไปที่เตียงนอน เมื่อถูกวางลงช้องนางรีบหันหลังหนีทันที หล่อนไม่อยากจะมองหน้าคม ยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บ
รามันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนนุ่มเช่นกัน ดึงหญิงสาวให้กลับมาเผชิญหน้า พอเห็นเจ้าหล่อนหันหนีก็ไม่อาจทนได้ มันเหมือนว่าเขากำลังขาดอากาศหายใจ รู้สึกใจหายวาบ จึงต้องดึงเจ้าหล่อนเข้ามากกกอด ช้องนางพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะสู้ ในที่สุดก็ยอมให้รามันกอด
ช้องนางยังคงไม่เลิกสะอื้นถึงแม้ว่าจะน้อยลงไปกว่าเดิม แต่ไหล่บางก็โยกขึ้นลง รามันไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะพูดไม่ออก ไม่รู้จะถ่ายทอดความรู้สึกที่มันอึดอัดนี้ไปอย่างไร ทำได้แต่กกกอดช้องนางเอาไว้
“คุณไม่รักนางบ้างเลยหรือคะ” เธอร้องถามเสียงสะอื้น หัวใจดวงน้อยอยากรู้สิ่งนี้มากที่สุด พร้อมแหงนหน้าขึ้นมองคนนิ่งไม่ยอมตอบ ริมฝีปากบ
