ฝ่ายลิลลี่ก็เจ็บปวดไปทั่วใจ ความรักที่มั่นคงต่อเขามันพังทลาย ไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่หล่อนรักเทิดทูนมาตลอดหลายปีจะใจร้ายแบบนี้ แต่คงโทษใครไม่ได้…ต้องโทษโชคชะตาที่ดันให้เธอกับเขาเจอกันเมื่อแปดปีก่อน…ต้องโทษหัวใจที่ดันไปหลงรักเขา…ทั้งที่เขาไม่เคยชายตามอง…ต้องโทษตัวเองที่หวังดีไปช่วยเหลือเขาในวันนั้น…วันที่เขาเมามายเกือบจะถูกทำร้าย…และสุดท้ายมันก็จบลงที่เตียงกว้างด้วยความเจ็บปวดปนสุขใจของเธอ
“เดี๋ยวผมอุ้มไปนะ ลิลลี่ยังเจ็บอยู่” ใบหน้าสลดลงมากกว่าเก่าเมื่อหญิงสาวไม่สนใจในคำพูด เอาแต่ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม หัวใจดวงโตปวดร้าว เสมือนกำลังถูกหินก้อนโตหล่นมาทับ เขาเดินเข้าไปช้อนตัวของคนที่ร่ำไห้แล้วเดินตรงไปยังรถคันโต
ฝ่ายลิลลี่ก็เอาแต่ปล่อยให้น้ำตาใสไหลลงมา เพราะหัวใจมันเจ็บเกินจะเยียวยา
“ลิลลี่เลิกร้องเถอะครับ คุณกิจใจไม่ดีเลย”
“…”
“…”
คำขอของกิจไร้ผล ทันทีที่รถจอ
