ต่อให้ทั้งวันจะยุ่งและวุ่นวายแค่ไหน แต่ท้ายที่สุด เขาก็ไม่ลืม ที่จะคิดถึงคนบางคนอยู่ดี ขายาวก้าวไปที่เบื้องหน้าอย่างมุ่งมั่น รอยยิ้มบางๆผุดประกายขึ้นมา เพียงเพราะคิดว่า คนที่เขาคิดถึงและห่วงหามาตลอดทั้งวัน กำลังนั่งคอยกัน อยู่ในพื้นที่ที่ห่างกันออกไปไม่ไกล
"คอยนานไหม.."
เขาเอ่ยถามทันทีที่เข้ามาถึง ใจหายอยู่แว๊บหนึ่ง เมื่อเห็นอีกคนอยู่ในชุดนอน อยู่ในเวลาที่ควรได้นอน แต่ทว่า กลับยังไม่ได้นอน..
คำตอบที่เขาได้รับคือการส่ายหน้า จากนั้นเขาก็เลือกที่จะเดินเข้าไปหา และนั่งลงเคียงข้างกับเธอ
ทินกรลอบมองผู้เป็นนาย สลับกับภรรยาสาวของเจ้านายเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆปลีกกายออกห่าง เพื่อเป็นการเปิดทาง ให้เขาได้อยู่กันตามลำพัง เพราะมองตาก็รู้ ว่าเจ้านายของเขาอยากเจอเธอแค่ไหน ถ้าไม่เช่นนั้น ผู้เป็นเจ้านายคงไม่ออกคำสั่งให้เขาไปรับเธอที่บ้าน ให้มาพบกันที่โรงพยาบาล แม้ว่าน้องสาวของเขาจะยังเจ็บป่วยอยู่ก็ตาม
"
