ยิ่งระยะทางจากโรงพยาบาลไปถึงบ้าน ใช้เวลานานเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งต้องรับมุกชวนให้เขินอายจากเขาเป็นเวลานานเท่ากัน ไม่รู้ว่าเขาไปเอาความขยันเหล่านั้นมาจากไหน ขยันหาคำหวานมาหยอดใส่ ขยันทำให้หวั่นไหว จนเป็นเธอเองที่ชักไม่แน่ใจ ว่าเมื่อก่อนเธอเกลียดเขา เกลียดผู้ชายคนนี้จริงๆหรือเปล่า ก็ยังไม่รู้เลย
แล้วเขาก็ยังเป็นเขา ยิ่งเห็นเธอยอม เขาก็ยิ่งรุกเข้าใส่ ปากก็บอกจะมีลูกให้ได้ เขาก็เลยได้ใจ ทำอะไรที่ตามแต่ใจของตัวเอง
เช้าวันใหม่ กว่าเธอจะตื่นไหว ก็ปาไปค่อนข้างจะสายเหมือนเดิม เธอไม่ได้เห็นแล้ว ว่าคนที่นอนกอดก่ายเธอทั้งคืนหายไปไหน เพราะทั้งห้องที่เธอนอนมีเพียงความว่างเปล่า แล้วถ้าให้เดา เราก็คงจะอยู่ด้านล่าง ทำอาหาร อะไรประมาณนั้นอย่างเดิม
เธอรวบผมยาวๆ แล้วมัดไขว้กันไว้ที่ทางด้านหลัง จากนั้นก็ขยับลงไปที่ชั้นล่างทันที และก็พบว่า เขาอยู่ที่ชั้นล่าง แบบที่เธอคาดเดาเอาไว้จริงๆ
"ทำอะไรกันอ่ะ.."
เธอร้อ
