พิศวาสมัจจุราช

บทที่ 2 มัจจุราชพิโรธ

บทที่ 2

มัจจุราชพิโรธ

หลังจากวันแรกที่ถูกจับตัวมาและถูกจับโยนลงทะเล หญิงสาวก็ไม่เคยร้องขอให้เขาปล่อยไปอีกเลย เพราะเข็ดขยาดกับการลงโทษของซาตาน

พิศลดาโดนจับตัวมาได้สองอาทิตย์เต็มๆ แล้ว ทุกๆ วันเจ้าหล่อนต้องออกไปหาปลากับชายหนุ่ม พอกลับมาก็ต้องมาอุทิศร่างให้เขากอดทุกคืน แถมบางครั้งมาคัสยังทำมากกว่ากอดนั่นคือจูบ แม้ร่างเล็กจะต่อต้านแต่มันก็ไม่เคยจะได้ผลสักครั้ง

“กินสิ จะนั่งบื้อทำไม กินเสร็จจะได้ไปพักผ่อน” เขาหันมาตวาดคนที่นั่งเฉยไม่ยอมตักข้าวเข้าปากสักที

พิศลดารีบลงมือกินข้าวอย่างไว และเมื่อกินข้าวเสร็จมาคัสก็ลากหญิงสาวออกมาจากโรงครัวตรงกลับบ้านพักเพื่อนอนพักผ่อน เพราะเหนื่อยมาทั้งวันกับการออกหาปลา

พิศลดาเข้าไปอาบน้ำเป็นคนแรก ฟากคนรอก็ชักจะหงุดหงิดใจเนื่องจากผ่านมาแล้วร่วมสี่สิบนาที หญิงสาวก็ยังไม่ออกมา ชายหนุ่มจึงเดินพรวดเข้าไปในห้องน้ำ

ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป เจ้าของบ้านก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ เพราะภาพที่เห็นตรงหน้ามันช่างเป็นประติมากรรมชั้นดี ทรวดทรงของพิศลดามันทำให้เลือดในกายของมาคัสพลุ่งพล่านไปหมด

เจ้าของร่างระหงตกใจร้องลั่นก่อนรีบคว้าผ้าขนหนูมาห่อตัวเอง พร้อมกับก้าวเท้าเพื่อที่จะออกจากห้องน้ำ ทว่าด้วยความรีบร้อนมันทำให้หล่อนลื่นและกำลังจะล้มไปที่พื้น แต่มาคัสก็คว้าตัวไว้ได้ทัน

“ทีหลังอาบน้ำให้มันเร็วๆ หน่อย อย่าอาบน้ำนานขนาดนี้”เขาบอกพร้อมกับคลายวงแขน แต่ทว่าแค่คลายอ้อมแขนออก ผ้าขนหนูของคนตัวเล็กก็ร่วงสู่พื้นห้อง

เจ้าของวงแขนต้องกลืนน้ำลายอีกรอบเพราะร่างนวลช่างสวยน่ามอง และตอนนี้ไฟสวาทก็กำลังโหมทำให้มาคัสอดใจไว้ไม่อยู่

ใบหน้านวลแดงระเรื่อก่อนจะรีบก้มเก็บผ้าขนหนูขึ้นมาห่อตัวแบบเดิมแล้วก้าวอย่างไวเพื่อออกจากห้องน้ำ ทว่าไม่ทันที่จะก้าวพ้นประตูไปก็ถูกกระชากข้อมือแล้วถูกจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว

“อือ...ปล่อย”

มาคัสกดจูบร้อนๆ ลงไปครอบครองริมฝีปากนุ่มอย่างหื่นกระหาย พิศลดาพยายามดันร่างใหญ่ให้ห่างทว่าก็ไม่เป็นผล

ไฟราคะกำลังเล่นงานมาคัสเขาอยากจะปลดปล่อยมันออกมา ชายหนุ่มคว้าร่างนุ่มเข้ามาจูบ เจ้าของเกาะใช้ความชำนาญทำให้พิศลดายอมจำนน ชายหนุ่มบดเบียดจูบอย่างหนักหน่วงและเร่าร้อน

แถมมือหนาก็จับท้ายทอยเล็กไว้เพื่อให้จูบได้ถนัด ส่วนมืออีกข้างก็ยกขึ้นมารวบมือเล็กเอาไว้

พิศลดาไม่สามารถต่อสู้กับคนใจร้ายได้เลย น้ำใสๆ เอ่อไหลเพราะกำลังหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น แก้วตาไหวระริก เนื้อตัวสั่น

มือร้อนกระชากผ้าขนหนูผืนนั้นออกจากร่างระหงอีกครั้ง พลันก้มลงไปดูดกลืนดอกบัวคู่สวยที่กำลังเย้ายวนสายตา

“ลดายังไม่พร้อม อย่า…..ฮือออ ลดากลัว”

คนกลัวอ้อนวอนเสียงสั่นเครือพร้อมกับใช้มือผลักร่างแกร่งอีกครั้ง ซึ่งมาคัสก็ชะงักไปเมื่อได้ยินเธออ้อนวอนเพราะมันช่างน่าสงสารแถมยังเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา มาคัสจึงพยายามดึงสติให้หลุดจากไฟพิศวาส

“จะร้องทำไม จะเวลาไหนมันก็เหมือนกัน ยังไงเธอก็ต้องเป็นเมียฉันอยู่ดี”

แม้จะพูดแบบนี้แต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะหยุดความป่าเถื่อนลงแล้วช้อนตัวคนสั่นกลัวขึ้นก่อนเดินตรงไปยังเตียงนอน

“ลดายังไม่พร้อม ลดากลัว” หญิงสาวบอกเสียงสะอื้น

เมื่อหลังสัมผัสกับเตียงนอน หญิงสาวก็ร่นตัวหนี แต่ก็โดนมือหนากระชากตัวให้กลับมาพร้อมกับชายหนุ่มก้มลงไปประกบจูบปากอวบอิ่มอีกครั้ง ครั้งนี้มัจจุราชตัวร้ายมอบจูบอ่อนโยนและนุ่มนวล ไม่หนักหน่วงเหมือนกับที่แล้วมา

ทว่าน้ำตาซึ่งไหลลงมาอาบที่แก้มนวลอย่างต่อเนื่องก็ทำให้หัวใจแกร่งอ่อนยวบลง ไม่กล้าจะทำอะไรต่อไปอีก เหตุผลที่ร่างโตจูบอีกครั้งก็เพราะอยากจะลิ้มลองความหอมหวานก่อนจะจำใจออกห่างอย่างเสียดาย แล้วเดินตรงไปในห้องน้ำเพื่อดับอารมณ์ที่ร้อนรุ่ม โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

ปล่อยให้คนกลัวถอยหนีไปอยู่มุมเตียงอย่างน่าสงสาร มือน้อยรวบผ้าห่มขึ้นมาคลุมเรือนร่างอย่างหวาดกลัว

เมื่อมาคัสเดินออกมาก็พบว่าร่างระหงยังคงร้องไห้ตัวสั่นอยู่บนเตียงนอน ชายหนุ่มอยากจะเข้าไปปลอบเพราะรู้ว่าเขาเร่งเร้าอีกฝ่ายมากเกินไป แต่ก็ไม่กล้าจะแสดงความอ่อนโยนให้เจ้าหล่อนเห็น กลัวว่ากำแพงแค้นในใจจะพังทลายลงมา

“หยุดร้องได้แล้วพิศลดา อย่าให้น้ำตามันไหลออกมาอีก เพราะไม่เช่นนั้นฉันจะสานต่อ”

ถ้อยคำจากต้องการปลอบประโลมจึงกลายเป็นขู่และทันได้ผลทันควัน มือน้อยยกขึ้นมาปิดปากตัวเองกลัวว่าเสียงสะอื้นมันจะดังเล็ดลอดออกไป

ทันทีที่มาคัสล้มตัวลงนอน ชายหนุ่มก็ดึงร่างนวลเข้ามาในอ้อมกอด แต่ครั้งนี้มันมีหยดน้ำตาแถมมาให้

“พรุ่งนี้ฉันไม่อยู่จะขึ้นไปที่ฝั่ง เพราะฉะนั้นเธอต้องอยู่แต่ในบ้านห้ามออกไปไหน และอย่าคิดหนี เพราะหนียังไงเธอก็หนีไปไม่พ้น ถึงจะพ้นฉันก็จะไปตามตัวเธอกลับมาอยู่ดี และที่สำคัญเธออาจมีผัวเพิ่มถ้าคิดจะหนี”

เขาเอ่ยบอกพร้อมกับกระชับอ้อมกอดมากขึ้นและจูบลงหน้าผากนวล นี่เป็นการปลอบประโลมของเขา แม้คำพูดจะร้ายกาจแต่คนแค้นก็เผลอแสดงความอ่อนโยนออกมา พิศลดาได้แต่นอนนิ่งไม่ขัดขืนเพราะรู้ว่ามันไม่ได้ผลพร้อมกับจำต้องยอมพยักหน้ารับคำของชายหนุ่ม

เช้าวันต่อมา….

พิศลดางัวเงียตื่นขึ้นมายามได้ยินเสียงเอะอะดัง หญิงสาวดันตัวให้ลุกขึ้นจากเตียงแล้วหันมองคนข้างกาย พบว่าคนใจร้ายไม่อยู่แล้ว

เจ้าหล่อนจึงลุกขึ้นไปล้างหน้าและชำระร่างกายก่อนจะเดินออกไปดูต้นเหตุของเสียง ซึ่งพบว่าชาวบ้านกำลังช่วยกันขนสินค้าไปขึ้นเรือเพื่อไปส่งที่ฝั่ง

“ให้ฉันช่วยไหมชบา จะได้เสร็จเร็วๆ มาฉันช่วย” เสียงเล็กบอกอย่างจริงใจ ตั้งแต่มาอยู่บนเกาะนี้ หล่อนก็สนิทกับชบามากที่สุด เพราะเจ้าหล่อนดูไม่มีพิษไม่มีภัย

“ไม่ต้องหรอกคุณลดา พวกฉันทำได้ คุณไปนอนต่อเถอะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ ลดาช่วย ชบาอย่าลืมสิว่าลดาก็เป็นคนงานเหมือนกัน” หล่อนบอกถึงสถานะที่เจ้าของเกาะพยายามย้ำกับตนทุกวัน

“ใช่อีชบา มันก็เป็นคนงานเหมือนกับเรา แค่มีตำแหน่งนางบำเรอของนายพ่วงมาด้วยก็เท่านั้น” น้อยเอ่ยเสียงดังแถมย้ำคำว่าเมียบำเรอเพื่อทำให้อีกฝ่ายอับอายซึ่งมันได้ผล ใบหน้าเล็กเจื่อนลง

“ทำไมแกไปเรียกคุณลดาแบบนั้นน้อย”