“ท่านราชครูลู่ ท่านเลี้ยงบุตรสาวได้ดียิ่ง ไม่ถือตัว ไม่รังเกียจคนแก่เช่นข้า ทั้งยังแบ่งน้ำแบ่งอาหารให้ข้าด้วย นางมีน้ำใจยิ่งนัก”
ฝ่าบาทกล่าวชมเชยลู่เซวียนเฉ่าต่อหน้าเหล่าแขกและขุนนางหลายท่านในจวนสกุลลู่ สร้างคลื่นใต้น้ำลูกใหม่ในราชสำนักให้บังเกิดขึ้นแล้ว ขุนนางหลายคนต่างคิดวางแผนส่งขอกำนัลมาเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลลู่โดยเร็วพลัน
แต่ลู่เซวียนเฉ่ายิ้มเยาะอย่างรู้สึกขมขื่นในการเลี้ยงดูของบิดานัก ตลอดสิบปีพบหน้าใช้เพียงมือเดียวกับนับหมดแล้ว นับประสาอะไรมาสั่งสอน เขาต้องการให้นางทรมานอยู่เรือนหลัง โดยที่มารดาของนางเป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้ ผ่านมาสิบปีแล้วนางเริ่มโตพอที่จะเรียกร้องความยุติธรรมได้แล้วสินะ
“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตาบุตรสาวของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” ราชครูลู่เหงื่อกาฬไหลโทรมกาย ไม่รู้ว่าข่าวที่เขาไม่ไยดีบุตรสาวจะผ่านเข้าพระเนตรพระกรรณฝ่าบาทบ้างหรือไม่ หากเป็นเช่นนั้นเขาก็ไร้ข้อแก้
