ลู่เซวียนเฉ่าเดินกลับเรือนไปทำอาหาร ด้วยหัวใจอันอ่อนล้า คิดทบทวนว่านางทำอันใดให้บิดาโกรธแค้นชิงชังนักหนา ขนาดอยากส่งนางออกจากจวนจนไม่อยากแม้ให้เงาของนางวนเวียนอยู่ในสกุลลู่เพื่อเป็นเสนียดจัญไร
ฉับ...ฉับ...ฉับ...!
“ข้าเกิดผิดตระกูลจริง ๆ” เสียงหั่นหัวหอมใหญ่หยุดลงพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมา นึกคับแค้นในบิดานัก มารดาหายไปไม่คิดตามหา หูเบาเชื่อถืออนุร้ายกาจเช่นเผยหลิงหลิง ทั้งทำกับบุตรสาวเช่นนางราวกับตัวประหลาด
“รังเกียจข้ามากสินะ!” นางเอ่ยออกมาพร้อมกับดวงตาแผ่ความอำมหิตเคลือบด้วยไอสังหารแล่นพร่านทั่วร่าง
‘หากรังเกียจข้ามากนัก ก็อย่ามาเสียใจภายหลังก็แล้วกัน’ นางคิดในใจแล้วจับมาเห็ดหอมหั่นต่อ และสับไก่เป็นอย่างสุดท้ายเพื่อไม่ให้ความคาวของไก่ติดไปยังผักที่นางหั่น
เมื่อนางใส่ทุกอย่างลงหม้อพร้อมกับเครื่องตุ๋นที่ได้มาเช่นเดียวกัน กลิ่นหอมของไก่ตุ๋นไปเตะจมูกสุนัขตัวเมียเช่นเผยจูเอ่อ เสียงตึงตั
