“คุณเข้ม หนูอยากกินข้าวจี่” มัทนาดึงมือคนตัวโตเดินไปหยุดที่หน้าร้านข้าวจี่
“คุณเข้มเอากี่ไม้คะ” มัทนาหันมาถามสามีก่อนสั่ง
“คนละไม้ก่อนดีไหมครับ” ข้าวจี่ร้านนี้เป็นก้อนแบนขนาดไม่ใหญ่มาก ข้าวเหนียวชุบไข่แล้วจี่บนเตาไฟร้อนๆ สีเหลือง หอมน่ากิน แต่หากกินเยอะก็หนักท้อง แล้วก็จะอิ่มเร็ว คุณเข้มกลัวว่าพอหนูมัทไปเจอของอร่อยอย่างอื่นแล้วจะไม่เหลือท้องไว้ใส่
“น้อยไปค่ะ คนละสองไม้ดีกว่า ป้าคะสี่ไม้ค่ะ” หนูมัทไม่เชื่อสามี เธอหันไปสั่งข้าวจี่ แล้วแบมือขอตังค์คนที่พาเธอมาเที่ยว
“เสี่ยขา หนูขอตังค์โหน่ย” หนูมัททำเสียงล้อเลียน ชม้อยชม้ายชายตาให้สามีอย่างที่บรรดาเด็กสาวๆ ทำเวลาอ้อนขอตังค์จากเสี่ยจริงๆ
คุณเข้มส่ายหน้ายิ้มๆ เขาควักกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยัดใส่มือภรรยา
“โห! ใจป้ำมากๆ” มัทนาว่าแล้วฉีกยิ้มกว้าง
“ให้หมดไม่ต้องคืนใช่ไหมคะ”
คุณเข้มยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนโน้มใบหน้าลงกระซิบบอกภรรย
