INTRO
700 Words
น้ำหนาวเด็กสาวอายุ 18 ปี เพิ่งจบ ม.6 ได้ไม่นาน ต้องมาทำงานที่บ้านของเจ้านายป้าตัวเอง เนื่องจากพ่อแม่เสียชีวิตกะทันหันเลยต้องมาอาศัยอยู่กับป้า เพราะว่าทั้งชีวิตของเธอมีป้าที่เป็นญาติหลงเหลืออยู่เพียงคนเดียว เธอมาอยู่ที่บ้านนี้ได้ประมาณสามเดือนแล้ว หน้าที่ของเธอก็ไม่มีอะไรมาก แค่ทำความสะอาดส่วนต่าง ๆ ของบ้าน เวลาว่าง ๆ รดน้ำต้นไม้ดอกไม้ที่สวนแค่นั้นเอง แล้วเจ้านายของป้าเธอก็ดีกับเธอมาก ครั้งแรกท่านเสนอจะส่งเธอเรียนต่อมหาลัย แต่เธอปฏิเสธเพราะว่าไม่อยากเป็นภาระของท่าน เพียงแค่บอกว่าขอทำงานอยู่ที่นี่ด้วยท่านก็ไม่ว่าอะไร และท่านมีลูกชายคนหนึ่งชื่อว่าอคินหรือคุณอนาคิน เขาไม่ค่อยชอบหน้าเธอเท่าไหร่ เพราะเขาคิดว่าเธอประจบประแจงแม่ของเขา เอาแต่แกล้งเธอสารพัด บางวันใช้เธอจนหัวหมุน เธอพยายามไม่เดินไปเฉียดหน้าเขาให้เขาเห็นได้ ถ้ามีเขาอยู่ที่ไหนจะไม่มีเธออยู่ตรงนั้น
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอโคตรจะเซ็ง เพราะว่าลูกชายของเจ้านายป้าเธอใช้เธอมาเก็บห้องและทำความสะอาดให้ ดีที่ว่าตอนนี้เขาไม่อยู่ห้องเพราะตอนนี้เขาไปคุมคนงานทำงานในไร่องุ่นโซนด้านหลังรีสอร์ท ปกติเขาจะไปเรียนแต่ถ้าวันไหนไม่มีเรียนเขาจะไปคุมคนงานในไร่ เธอจึงต้องรีบทำเพราะไม่อยากเจอเขา แต่เหมือนว่าโชคชะตาจะไม่ช่วยเธอเลยเพราะว่าเธอทำได้ประมาณครึ่งชั่วโมง เขาก็เดินเข้ามาในห้องมาหยุดยืนอยู่ตรงเตียงนอนที่เธอกำลังจัดเตียงให้เขา เขายืนจ้องมองเธอไม่หยุด
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ฉันให้เวลาเธอทำตั้งนานแล้ว ทำไมยังไม่เสร็จอีก”
“พอดีว่าหนาวเพิ่งว่างมาทำค่ะ”
“ทำไมเพิ่งมาทำฉันบอกให้เธอมาทำตั้งแต่เที่ยงแล้วไม่ใช่เหรอ”
“พอดีว่าวันนี้คนงานลาเยอะค่ะ หนาวเลยไปช่วยป้าแม่บ้านคนอื่นทำงานก่อนค่ะ เพิ่งจะมาทำความสะอาดให้คุณประมาณครึ่งชั่วโมงนี้เอง”
“ทีหลังฉันสั่งเธอต้องมาทำทันที”
“ขอโทษด้วยค่ะ”
อนาคินไม่ฟังสิ่งที่เธอพูดเลยสักนิด เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำได้ไม่นานเดินออกมาด้วยร่างกายที่ไม่เรียบร้อยเพราะตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กที่ห่อหุ้มร่างกายส่วนล่างของเขาเอาไว้ ทำให้เธอรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นเพราะไม่อยากเห็นเขาในเวลานี้
“คุณน่าจะแต่งตัวให้เรียบร้อยกว่านี้ เพราะตอนนี้ในห้องไม่ได้มีเพียงคุณอยู่คนเดียว”
“ฉันจะทำอะไรก็ได้นี่มันบ้านของฉัน”
“งั้นหนาวขอตัวค่ะ” เธอกำลังเดินออกไปจากห้อง แต่ก็โดนเขากระชากแขนไว้ก่อน
“ใครสั่งให้เธอออกไป”
“ก็หนาวทำหน้าที่ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ” เธอกำลังเดินออกไปอีกครั้ง แต่เขาก็กระชากตัวเธอแรงกว่าเก่า
“มองไปมองมา หน้าตาเธอก็พอใช้ได้นะ พอแก้ขัดเวลาที่อยากได้อยู่” อนาคินขยับหน้ามาใกล้ ๆ เธอซึ่งเธอก็รีบเบี่ยงออกทันที แต่เขาก็ไม่นะความพยายามขยับหน้าลงมาสูดดมกลิ่นตรงซอกคอเธอเหมือนคนโรคจิต
“คุณจะทำอะไรของคุณเนี่ย” เธอพยายามผลักเขาออก แต่ด้วยแรงของเธอและเขามันแตกต่างกันมากเธอจึงสู้เขาไม่ได้ “อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ”
“ถ้าฉันจะทำใครมันจะทำไม” อนาคินผลักเธอลงบนเตียงนอนของตัวเองอย่างแรง พร้อมกับขยับขึ้นมามาคร่อมร่างเธอไว้ไม่เพื่อให้เธอขยับหนีไปไหนได้ แล้วกระชากเสื้อของเธอออกอย่างแรงทำให้เสื้อของเธอมันขาดและบาดเข้ากับร่างกายเธอจนแสบไปหมด แล้วขยับมือมากระชากกางเกงเธอต่อ
แคว่กกก!!
- Writer
