ภายในห้องทำงานที่เงียบสงัดมีเพียงแค่เสียงพลิกกระดาษไปมา เนื่องจากเจ้าของห้องกำลังนั่งอ่านเอกสารขะมักเขม้นด้วยใบหน้าที่ดูจริงจังและท่าทางสุขุม
ก่อนที่เสียงมือถือเครื่องหรูที่วางอยู่ไม่ไกลดังขึ้นเรียกสติสายตาคมให้หันไปมองหน้าจอมือถือ และเบอร์ที่โชว์ขึ้นบนหน้าจอคือเบอร์เพื่อนสนิทของเขา
(เธียร์ ตอนเย็นกินข้าวกัน) กุลภรณ์เอ่ยชวนเธียร์วิชทร์ด้วยน้ำเสียงสดใส หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเธียร์วิชทร์จะตอบตกลงเหมือนเช่นเคย
(เย็นนี้ไม่ว่าง) เสียงทุ้มต่ำตอบปฏิเสธกุลภรณ์โดยไม่ต้องคิด เนื่องจากเย็นนี้ชายหนุ่มไม่ได้อยากออกไปที่ไหน
(แต่กุลนัดอัทธ์กับชวินทร์เอาไว้แล้วนะ)
(ไว้โอกาสหน้าแล้วกัน พอดีวันนี้ฉันไม่ว่าง) เธียร์วิชทร์ยังคงยืนยันน้ำเสียงหนักแน่น
(น้อยใจนะเนี่ย) น้ำเสียงที่เอ่ยลอดออกมาจากปลายสายกำลังน้อยใจเธียร์วิชทร์ดังขึ้น หวังว่าชายหนุ่มจะตามใจเธอดั่งเช่นเคย แต่กลับถูกปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
