มิเชลและโรมิโอก้าวเดินออกจากลิฟต์มายังชั้นยี่สิบสามของโรงแรม ห้องนี้เป็นห้องกว้างมีโต๊ะสนุกเกอร์ โบวลิ่งที่มีอยู่ประมาณสิบสองเลนเห็นจะได้ เธอทอดสายตาเห็นอันโตนิโอถือแก้วคริสตัลมีวิสกี้อยู่ก้นแก้วสายตาเฉียบคมมองบอดี้การ์ดเล่นโบวลิ่งอยู่สี่คน เพื่อชิงแต้มแข่งขัน ส่วนอีกสามคนเล่นอยู่ตรงโต๊ะสนุก เธอรู้ว่าเขามักให้ความสุขเล็กๆ น้อยๆ กับบอดี้การ์ดเสมอ ของกินในบ้านไม่ว่าเขาจะกินอะไรลูกน้องจะได้กิน สวัสดิการดีเลิศจนน่าตกใจ เช่นป่วยเจ็บไข้หรือตาย อันโตนิโอจะจัดการให้หมด รวมไปถึงการศึกษาของลูกของเหล่าบอดี้การ์ดและแม่บ้านนั้นเขาก็ดูแลอย่างเต็มที่ เธอจึงไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมบอดี้การ์ดเหล่านี้จึงรักและเทิดทูนถวายหัวให้พวกเขานัก
“ออกไปก่อน” อันโตนิโอเอ่ยบอกบอดี้การ์ด พวกเขาก้มหัวให้อันโตนีโอและโรมิโอ และถอยออกไปจากตรงนี้
“ปล่อยสุดแล้วใช่ไหม” อันโตนิโอเอ่ยถามเธอ เธอเดินมาที่ชั้นวางลูกบอลและจับลูกบอลที่อ
