โซ่ลิขิตรัก

บทที่1-1

สามสัปดาห์ก่อนหน้านั้น

ความวุ่นวายโกลาหลเกิดขึ้นในทันทีหลังจากนฤบดินทร์ได้รับออเดอร์สั่งสินค้าเพิ่มอย่างเร่งด่วนจากคู่ค้าที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกันมาอย่างยาวนาน มือหนาพับหน้าจอโน้ตบุ๊กรุ่นล่าสุดหลังจากอ่านอีเมลจบ ก่อนจะสาวเท้าฉับๆ ออกจากสำนักงานที่ยังคงเปิดเครื่องปรับอากาศทิ้งเอาไว้ เจ้าของร่างสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร ใบหน้าหล่อเหลาที่มีเส้นผมสีดำตัดสั้นระต้นคอปกคลุมเอาไว้ เดินกึ่งวิ่งเพียงไม่ถึงห้านาทีก็มาถึงโซนของโรงสีที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากสำนักงานที่เจ้าตัวเพิ่งจะออกมาเท่าไรนัก

นฤบดินทร์ ชายหนุ่มวัยเกือบสามสิบปีเพราะอีกไม่กี่วันจะถึงวันเกิดของเจ้าตัว เขาเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลมีทรัพย์อนันต์ ซึ่งเป็นเจ้าของโรงสีข้าวขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในเมืองหลวงอย่างกรุงเทพมหานคร โรงสีมีทรัพย์อนันต์ก่อตั้งมาตั้งแต่สมัยของอาเหล่ากงของชายหนุ่ม ธุรกิจโรงสีข้าวถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่นจนกระทั่งมาถึงมือของนฤบดินทร์เมื่อสามปีก่อน เพราะบิดาของชายหนุ่มขอวางมือ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะชายหนุ่มช่วยบิดาดูแลกิจการโรงสีข้าวมาตั้งแต่อายุยังไม่ถึงยี่สิบปีเต็มเลยด้วยซ้ำ

“เดี๋ยวพี่สมหวังช่วยเช็กให้หน่อยนะครับ ว่าตอนนี้ข้าวเปลือกของเรามีกี่ตัน เอซี คอร์ป ต้องการให้เราสีข้าวเพิ่มอีกห้าตัน และขอให้เราส่งข้าวให้ภายในวันศุกร์นี้ครับ”

“ครับคุณดินทร์ เดี๋ยวผมรีบเช็กให้ครับ”

สมหวังชายวัยสี่สิบห้าปี กินตำแหน่งผู้จัดการของโรงสีแห่งนี้มาหลายปี รับคำก่อนจะรีบไปจัดการตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม จากสีหน้าของคนสั่งการทำให้เขาอดที่จะกังวลใจตามไปด้วยไม่ได้ แต่ด้วยความที่เป็นมืออาชีพทำให้สมหวังยังเก็บอาการตื่นตระหนกเอาไว้ได้พอสมควร เพราะนฤบดินทร์บอกว่าทางเอซี คอร์ป ต้องการให้ส่งข้าวภายในศุกร์นี้ นั่นก็หมายความว่าทางโรงสีมีเวลาแค่สี่สิบแปดชั่วโมงเพียงเท่านั้น

ระหว่างรอข้อมูลจากสมหวัง มือหนาสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีน ร่างสูงพ่นหายใจแรงๆ ติดกันสองสามครั้ง ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างโรงสีมีทรัพย์อนันต์และเอซี คอร์ปจะมีต่อกันมาอย่างยาวนาน และเอซี คอร์ปก็เป็นลูกค้าเกรดพรีเมียม แต่ก็อดที่จะกังวลใจไม่ได้ เพราะถ้าเกิดทางนั้นไม่ได้รับสินค้าตามที่ต้องการ อาจจะเปลี่ยนไปสั่งข้าวกับโรงสีแห่งอื่นได้ ซึ่งชายหนุ่มคิดว่าแบบนั้นคงไม่ดีแน่

เอซี คอร์ปเป็นบริษัทขนาดใหญ่ซึ่งทำธุรกิจเกี่ยวกับอาหารเสริมและเครื่องสำอาง ส่วนประกอบหลักที่นำไปแปรรูปเป็นผลิตภัณฑ์ต่างๆ ก็คือข้าวจ้าว โดยเน้นข้าวหอมมะลิ เป็นหลัก ซึ่งทางโรงสีจะต้องทำการเปลี่ยนข้าวเปลือกให้เป็นข้าวสารซึ่งผ่านกรรมวิธีที่เรียกกันว่าการสีขาว แล้วแยกเป็นข้าวกล้อง รำข้าว ข้าวสารและปลายข้าว ซึ่งทางเอซี คอร์ปจะนำไปแปรสภาพเป็นผลิตภัณฑ์ต่อไป

ขั้นตอนการสีขาวมีขั้นตอนที่ยุ่งยากพอสมควร เริ่มตั้งแต่การทำความสะอาดข้าวเปลือกเพื่อแยกสิ่งแปลกปลอม เช่น ฟาง เศษพืช ฝุ่น กรวด ทราย จากนั้นจึงจะนำข้าวเปลือกที่ผ่านการทำความสะอาดแล้วมากะเทาะเปลือกโดยใช้เครื่อง ข้าวที่ได้จากขั้นตอนนี้เรียกว่าข้าวกล้องซึ่งยังมีเยื่อหุ้มเมล็ดติดอยู่ จากนั้นจึงแยกแกลบและข้าวเปลือกที่ยังไม่ถูกกะเทาะออกจากข้าวกล้อง ในส่วนของแกลบสามารถนำไปใช้เป็นเชื้อเพลิงได้ ส่วนข้าวกล้องจะถูกนำไปขัดสี แยกเป็นรำข้าว ข้าวสารและปลายข้าวต่อไป ซึ่งในส่วนของข้าวสารจะถูกคัดแยกเป็นข้าวสารเต็มเมล็ดกับข้าวหักที่เราเรียกกันว่าปลายข้าว หลังจากนั้นทางโรงสีก็จะบรรจุข้าวที่ผ่านการสีเรียบร้อยแล้วตามออเดอร์ของลูกค้าใส่กระสอบแล้วนำส่งอีกที

นฤบดินทร์รอเพียงไม่ถึงสิบนาที สมหวังก็วิ่งกระหืดกระหอบกลับมาพร้อมข้อมูลที่ชายหนุ่มต้องการ

“มาแล้วครับคุณดินทร์ แป๊บนึงนะครับ”

สมหวังยกมือขึ้นเชิงขอเวลานอกกับเจ้านายหนุ่ม เพราะด้วยวัยที่ล่วงเลยมาพอสมควร และการที่ต้องรีบวิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบทำให้เจ้าตัวหายใจหายคอแทบไม่ทัน นฤบดินทร์มองผู้จัดการโรงสีอย่างเห็นใจ สมหวังยืนแยกขา มือทั้งสองข้างวางลงบนเข่าแล้วโน้มตัวลงพอประมาณ ร่างกายส่วนบนขยับขึ้นลงรัวเร็วในคราแรก ก่อนจะค่อยๆ กลับเข้าสู่สภาวะปกติในเวลาต่อมา

“คืออย่างนี้ครับ” สมหวังยืดตัวขึ้นก่อนที่จะให้คำตอบ “ผมเช็กสต๊อกข้าวเปลือกแล้วครับ เราเหลือข้าวห้าตันพอดีเลยครับ ไม่ขาดไม่เกิน”

นฤบดินทร์พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะพยักหน้ารับ แล้วออกคำสั่ง

“ผมรบกวนพี่สมหวังจัดการเรื่องสีข้าวให้ด้วยนะครับ เห็นทีเราคงต้องทำงานกันยี่สิบสี่ชั่วโมง เดี๋ยวผมจะไปขอแรงกับคนงานเองครับ”

ความสัมพันธ์ระหว่างนายจ้างและลูกจ้างของโรงสีมีทรัพย์อนันต์เป็นไปในแบบน้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า และดูแลกันแบบครอบครัว แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นโรงสีทรัพย์อนันต์ก็ยังคงดำเนินกิจการได้มาอย่างยาวนาน และได้ดีเสียด้วย เพราะแต่ละปีก็ได้กำไรอยู่ไม่น้อย

ส่วนในเรื่องของข้าวที่จะนำมาสีนั้น นฤบดินทร์จะไปซื้อถึงที่จากมือชาวนา เพื่อลดปัญหาพ่อค้าคนกลาง โดยข้าวเปลือกที่เขาไปซื้อจะเป็นข้าวหอมมะลิจากดินแดนทุ่งกุลาร้องไห้ ซึ่งเป็นข้าวหอมมะลิที่ปลูกในจังหวัดภาคอีสานห้า จังหวัด ได้แก่ ร้อยเอ็ด สุรินทร์ มหาสารคาม ยโสธร และศรีสะเกษ เพราะข้าวหอมมะลิจากเขตนี้จะมีลักษณะเฉพาะตัวของเมล็ดข้าวคุณภาพดี เพราะเป็นพื้นที่เหมาะสำหรับเพาะปลูกข้าวหอมมะลิเนื่องจากเป็นบริเวณแหล่งดินทราย ทำให้ได้ผลผลิตที่ดี

หลังจากแจ้งข้อมูลเกี่ยวกับงานเร่งด่วนให้คนงานรับทราบ ซึ่งก็แน่นอนว่าทุกคนต่างแข็งขันให้ความร่วมมือไม่มีใครบ่ายเบี่ยง นฤบดินทร์ก็โล่งใจไปหนึ่งเปลาะ ถึงแม้ว่าการสีข้าวจะใช้เครื่องจักรกลเป็นสำคัญ แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นนั่นก็คือกำลังคน

ร่างสูงสาวเท้ากลับมาที่สำนักงานที่เครื่องปรับอากาศยังคงทำงานอยู่ มือหนาเปิดฝาพับโน้ตบุ๊กที่เพิ่งจะปิดไปก่อนหน้านี้ รอเครื่องพร้อมทำงานเพียงไม่นาน แล้วกดแป้นพิมพ์ส่งอีเมลตอบกลับไปยังเอซี คอร์ป

สินค้าพร้อมส่งวันศุกร์ครับ

ดวงตาคู่คมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือบอกเวลาอีกสิบห้านาทีจะบ่ายสองโมง อาจจะเป็นเพราะว่าเขายังไม่ได้แตะอาหารเลยตั้งแต่เช้า ท้องจึงส่งเสียงร้องท้วง ร่างสูงขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปปิดเครื่องปรับอากาศ ก้าวเท้าออกจากสำนักงาน ขึ้นรถฟอร์จูนเนอร์สีขาวคันหรูที่จอดอยู่หน้าสำนักงานแล้วขับทะยานออกไป จุดมุ่งหมายปลายทางของชายหนุ่มนั่นก็คือบ้านหลังใหญ่หรือเรียกง่ายๆ ว่าคฤหาสน์ ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากโรงสีนัก แต่ถ้าให้เดินก็ต้องใช้ระยะเวลาพอสมควร เขาจึงเลือกใช้รถแทนเพื่อประหยัดเวลา

ระหว่างที่นฤบดินทร์กำลังขับรถ จู่ๆ เครื่องมือสื่อสารที่เจ้าตัวยัดใส่กระเป๋ากางเกงเอาไว้ก็ส่งเสียงกรีดร้องจนชายหนุ่มต้องตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทาง หยิบมันออกมาแล้วกดรับสาย

“ครับ”