“อยากกินก็ไปตักข้าวรอได้เลยจ้ะ แม่ปรุงเสร็จแล้ว”
“รับทราบค่ะ มาดาม”
นิฏฐาทำท่าตะเบ๊ะแล้วเรียกมารดาอย่างหยอกเหย้า คนสูงวัยกว่ายิ้มเอ็นดู ก่อนจะสาวเท้าตามบุตรสาวไปที่โต๊ะอาหารพร้อมถ้วยแกงร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมฉุยในมือ
อาหารพร้อม คนกินอาหารพร้อมซึ่งก็มีเพียงนิตากับนิฏฐาเพียงเท่านั้น หญิงสาวกำลังจะตักข้าวพร้อมต้มยำทะเลร้อนๆ กลิ่นหอมๆ เข้าปาก แต่มือเล็กต้องชะงักค้างกลางอากาศเพราะเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก๊อก…ก๊อก!
ดวงตาสีนิลหันไปที่มารดา ทั้งคู่ต่างมองกันด้วยความแปลกใจ เพราะปกติแล้วนั้นเวลาใกล้ค่ำแบบนี้ ไม่ค่อยมีใครมาเยี่ยมเยียนนัก นิฏฐาจึงวางช้อนตักอาหารในมือลง แล้วอาสาไปเปิดประตูเอง
“เดี๋ยวโซ่ไปดูเองจ้ะ”
ช่วงบนของประตูไม้จะมีกระจกช่องสี่เหลี่ยมอยู่สี่ช่อง นิฏฐามองผ่านกระจกก่อนที่จะเปิดประตู ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าแขกผู้มาเยือนคือสามีตีทะเบียนซึ่งร้อยวันพันปีเขาไม่เคยโผล่มาที่บ้านของเธ
