ทุกคืนที่ฉันหิวกลางดึก ยองวอนจะอยู่เป็นเพื่อนจนเข้านอน ไม่ว่าเขาจะกลับดึกหรือมีงานเช้า ก็ไม่เคยบ่น ฉันก็เกรงใจเขานะ แต่ว่าคืนนี้ฉันยังไม่อยากนอนนะสิ
"อยากดูต่อ" ฉันบอกเมื่อมะม่วงหมด
"ก็ดูสิ" เขาบอกเสียงเรียบ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูไนร่าในห้องนอนของเธอ ฉันยังไม่บอกใช่มั้ยว่าตอนนี้ ไนร่าแยกห้องนอนกับพวกเราแล้ว ตอนแรกฉันก็ไม่ยอมหรอก แต่ก็นั่นแหละจะชนะเหตุผลร้อยพันแปดของยองวอนได้ไง เอาผลวิจัยเอาอะไรมาพูดสารพัด
"นายง่วงยัง"
"...?" เขาหันมาเลิกคิ้วสูง มองสายตาดุ
"ง่วงยัง" ฉันตัดคำว่านายออก ยองวอนไม่ชอบให้เรียกนาย แต่มันติดปากฉันไปแล้วนี่น่า
"อยากดูก็ดู ฉันไม่ไปไหนหรอก" เขาพูดเหมือนรู้ทัน
"ไปก็ไปสิ ไม่ได้รั้งไว้ซะหน่อย"
"อือ" สิ้นคำพูดเขาก็ลุกขึ้นเดินหายไป
"..." ฉันเม้มปากแน่น มองแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆ หายไป ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ น้ำตา ก็ค่อยๆ เอ่อล้น ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้
