เมื่อวานฉันกลับมาก็ไม่เห็นคนตัวโตอยู่ในบ้าน ไม่รู้ว่าเขาอยู่บนชั้นสอง หรือยังไม่กลับมา ฉันไม่ได้สนใจ ตื่นเช้ามาฉันก็อาบน้ำไปทำงานปกติ แต่ยังไม่ได้ออกจากห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน
ครือออ ครือออ
"คะ พี่จุนซู" ฉันกดรับสาย เมื่อรู้ว่าใครโทรมา
'นานิเป็นอะไรรึเปล่า' น้ำเสียงร้อนใจ
"คะ?"
'ก็ผู้จัดการบอกว่าเราลาถึงวันคลอดเลยนี่'
"ลาถึงวันคลอด" ฉันทวนคำพูดของพี่จุนซู พลางหันไปมองคนตัวโตที่กำลังเดินลงบันไดมา
'พี่เป็นห่วงเลยโทรมาถาม กลัวเราป่วยเป็นอะไร หรือท้องโตไม่สะดวก'
"ค่ะ ท้องโตทำอะไรไม่คล้องเหมือนเดิม" ฉันต้องตอบไปตามน้ำ ไม่ให้ใครเป็นห่วง
'ดีแล้วล่ะ จะได้พักผ่อนเยอะๆ'
"ค่ะ"
'คลอดวันไหนอย่าลืมบอกนะ พี่อยากเห็นหน้าหลาน'
"คะพี่จุนซู"
"นายทำบ้าอะไร" พอวางสายฉันก็เดินตรงไปหาไอ้คนบงการ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต้องเป็นเขาแน่ๆ
"อย่าฝันว่าจะได้ไปไหน" เขาบอกเสียงเย็นชา เดินเข้ามาประชิดตั
