วันนี้พี่ชินอยู่กับผมทั้งวัน เวลาดูรูปลูกต้องคอยระวังตัวเป็นพิเศษ เพราะมีสายตาเหยี่ยว รู้หมดว่าใครทำอะไรที่ไหน
"ทำอะไร" นั่นไง พูดถึงก็มาเลย
"เล่นโทรศัพท์ไง" ผมตอบมันหน้าตาย อุตส่าห์หนีมาบนรถบ้านแล้วนะ
"ไม่ลงไปทำงาน"
"ขึ้นมายืดเส้นยืดสาย"
"แปลกเหมือนไอ้โทยุนว่าจริง" พี่ชินหรี่ตามองจับผิด
"แปลกอะไร ไปทำงาน" ว่าแล้วผมก็เดินนำลงรถไปก่อน
ผมว่าไม่นานคงจับได้แน่ ดูท่าทางสายตาไม่ไว้ใจนั่นสิ หรือผมต้องบอกก่อนมันรู้เองวะ
"คัท"
"ดีมากครับ"
ทันทีที่ผู้กำกับสั่งคัดทีมงานก็วิ่งกรูกันเข้ามาหาผม หนึ่งในนั้นคือพี่ชิน แต่สีหน้าและท่าทางแปลกมาก
"ยองวอน" พี่ชินเรียกผม
"...?" ผมเลิกคิ้วมอง
"เพนท์เฮ้าส์มึงไฟไหม้"
"เชี่ย..." สิ้นคำผมรีบวิ่งไปขึ้นรถขับออกไปทันที ตอนนี้ไม่มีเวลามาอธิบายอะไรแล้ว งานอะไรก็ช่างมันเถอะตอนนี้
ผมขับรถออกมาไม่ไกล ก็เห็นควันลอยพุ่งขึ้นจากตึกสูง ไม่ผิดแน่ เพนท์เฮ้าส์ของผม ม
